Plannen is niets voor pubers
Pubers en planning. Altijd een lastige combi. Zorgt ook voor stress, heel veel stress. En daar hebben die arme kindertjes natuurlijk enorm veel last van.
Ik heb er twee, en ze hebben er allebei moeite mee. Want plannen is wel een dingetje voor pubers. Maar als ze voor school allerlei opdrachten moeten maken is een goede planning wel handig.
Mijn dochter doet dit jaar eindexamen en moet een PWS maken, een Profiel Werkstuk. Een forse opdracht waar heel wat uren in gaan zitten. Dit PWS maakt ze samen met twee vriendinnen. In totaal moeten ze er tachtig uur aan werken en dat wordt ook gecontroleerd. Ze kunnen de boel dus niet foppen. En het moet allemaal gebeuren naast de gewone lessen en toetsen voor het eindexamen. Dat is best veel, vind je ook niet?
Daarom maken ze een prachtige planning op zo’n bord met van die vakjes. Per week vullen ze in wat ze moeten doen. Maar dan moeten ze het natuurlijk wel echt doen. Toch? De stress schiet bij de dames dan ook in rap tempo omhoog als de deadline in zicht komt. Dat is natuurlijk niet zo gek als je al weken weet dat dit eraan zit te komen, maar Netflix of je telefoon net even wat belangrijker vindt.
Ik laat het maar een beetje gaan en vind dat ze die verantwoordelijkheid maar zelf moeten nemen. Afgelopen week zitten ze ineens alle drie als een malle op hun laptop te tikken. Tot laat in de avond schrijven ze teksten, zoeken ze bijbehorende afbeeldingen en maken ze ingewikkelde grafieken alsof ze nooit iets anders hebben gedaan. Met stijgende verbazing zie ik hoeveel werk ze in heel korte tijd verzetten en ben ik stiekem hartstikke trots op die meiden.
Vanmiddag om vier uur is de deadline. Gelukkig was het werkstuk gisteravond laat klaar om geprint te worden.
Vanmorgen staat m’n dochter uitgeslapen naast me met haar telefoon. ‘Moet je kijken mam,’ zegt ze, ‘ik werd vannacht om vijf uur nog geappt door mensen die hun werkstuk nog niet af hebben. Die kunnen zeker niet plannen…’
Misschien moet ik ze deze link maar even appen. Wijst zich allemaal vanzelf, en vreemde ogen dwingen nietwaar?
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
