Oranjekoorts is het nog niet
Hooguit een beetje verhoging.
Bij andere grote toernooien was ik nu al in Oranjesferen, maar dit EK heeft me nog niet echt te pakken kunnen krijgen. Ik lees dat Donny van de Beek niet mee kan doen vanwege een blessure en denk: ach gut. Ik lees over de zaak Quincy Promes en denk: aiai. Ik luister naar Frank de Boer die schijnbaar onbewogen als altijd iets zegt zonder al te veel te zeggen. En ik denk: zondag, zondag is ‘onze’ eerste wedstrijd, dus ik zou bitterballen in de Airfryer kunnen doen en vrienden kunnen appen, maar ik doe het niet. En ik ben niet de enige. Jack van Gelder roept bij Umberto dat hij er nog een beetje in moet komen, in dit toernooi, en Hélène Hendriks’ ideale EK-opstelling bij Beau gaf ook al niet het heilige vuur.
Hier en daar wappert heus wel een oranje vlaggetje – of juichcape. Maar dé Oranjekoorts? Hooguit een beetje verhoging zou ik zeggen, en dan nog niet eens bij iedereen. Hetgeen anders dan anders is. Omdat het voor andere EK’s en WK’s helemaal nergens anders meer over ging, de bitterballen nu al uitverkocht waren – de Airfryers waarschijnlijk ook – hele straten en dorpen knalden van het oranje en de ene pakkende analyse over de andere rake voorbeschouwing zou buitelen.
In Amsterdam, als enige EK-speelstad in Nederland, is het ook al zoeken geblazen naar een beetje Oranjegevoel. Het Leidseplein oogt als altijd, de Pijp idem dito en zelfs in de Orionstraat in Noord, ooit winnaar van de mooiste Oranjestraat van het land en bekend als hét epicentrum van de Oranjekoorts, is het nog lauw loene. En is het enige oranje accent deze dag de oranje jurk van een mevrouw die toevallig voorbijkomt. Dus als zelfs dé Oranjestraat van het land niet uitpakt, kunnen we wel inpakken zou je zeggen.
Hoezo dan, geen Oranjekoorts? Vanwege corona, geen grote schermen, geen uitpuilende kroegen en bommetjevolle pleinen en straten? Kom op nou. We mogen namelijk eindelijk weer best wat en het weer is ons ook al zo goed gezind, dus een beetje maatregel mag de pret niet drukken. Vanwege de matige prestaties van onze mannen tot nu toe? Dat is heus vaker het geval geweest en dan klonk ondanks alles toch gewoon het übermelige ‘we kunnen er niets meer tegen doen, we worden wereldkampioen’, wat in de praktijk zegge en schrijve nul keer is uitgekomen.
Maar beter geen verwachtingen dan overspannen verwachtingen en wat niet is kan nog komen. Dus wat zondag betreft: prettige wedstrijd gewenst. Wie weet hoever ‘we’ nog komen.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
