Franska.nl

Opgelicht door een gewetenloze puppyhandelaar

Het overkwam me en of ik daar nou echt iets aan kon doen?

Ik trapte er jaren geleden keihard in en dat kwam omdat ik verkocht was du moment dat ik die kleine pup in mijn armen gedrukt kreeg. Ik was zo vertederd dat ik simpelweg geen vragen meer stelde, een godsvermogen aftikte en met ons kleine Beertje aan mijn hart gedrukt in de auto stapte en naar huis reed. Toch had ik het kunnen zien als ik niet zo verblind geweest was. Dat Beertje wel héél erg klein was en vooral héél erg rustig voor een pup van zogenaamd acht weken oud. En dan was er nog iets wat me had moeten verontrusten, maar wat ik in werkelijkheid niet eens opmerkte: Beertje leek in de verste verte niet op de labradoodle waarvoor ze ons verkocht was.

 

Het wemelt van de brood- en foute fokkers en harteloze puppyhandelaren en hoewel het supergewiekste oplichters zijn, was het niet echt nodig geweest om me zo te laten oplichten, las ik van de week in het AD. Als ik maar mijn gezonde verstand had gebruikt en mijn hart niet zo had laten spreken. Nou. Laat dat nou precies datgene zijn waar ik de mist inging – en met mij vele anderen.

 

Onze Beertje vertoonde achteraf alle kenmerken van een zieke pup (geen levenslust, geen mooie vacht en diarree toen we eenmaal thuis waren). Alleen zag ik het niet en wilde ik het waarschijnlijk ook niet zien. In plaats daarvan liet ik me een paspoort in mijn handen drukken – zie je wel dat het klopt! – met de verzekering dat ons hondje uiteraard ook gechipt en geregistreerd zou zijn. Dat dat paspoort vals was, daar kwam ik pas veel te laat achter. Ze gaan heel ver inderdaad, deze schurken.

 

Ik had heus wel – precies zoals dat wordt aangeraden – gemaild van tevoren en deze handelaar had me – ook al zo volgens het boekje – ook uitvoerig teruggemaild. En later gebeld. Om vragen te stellen over het huis waar de pup, mochten we al goed bevonden worden, terecht zou komen. 

 

Maar wat me oplettend had moeten maken is dat ik de advertentie op Marktplaats tegenkwam. Niet omdat het hier een en al oplichterij is, maar wel omdat dit een nogal willekeurige vergaarbak van ‘puppy’s te koop’ is. Zeker als het om een ras gaat waar elders lange wachtlijsten voor zijn, moet je je achter je oren krabben.

 

Beertje belandde op dag twee al bij onze dierenarts: uitgedroogd, diarree, doodziek. Tegen die tijd was haar handelaar al lang en breed met de noorderzon vertrokken. Zijn telefoonnummer en e-mailadres waren uit de lucht en in het huis waar we Beertje hadden opgehaald bleken naderhand heel andere mensen te wonen – mensen die beweerden nog nooit puppy’s over de vloer gehad te hebben. 

 

Voordat Beertje een jaar oud was hadden we de deur van de dierenarts al volledig platgelopen. Daarna ging het even goed. Totdat ze zich op een dag verstapte en röntgenfoto’s uitwezen dat heupen en botten zo zwak en/of beschadigd waren dat genezing wel heel moeilijk zou worden en we ons goed moesten realiseren dat ons hondje waarschijnlijk al altijd pijn had gehad en dat ook altijd zou houden.

 

Beertje werd uiteindelijk vijf jaar. Toen we haar lieten inslapen huilden we een theekopje vol. Toch hadden we haar nooit willen missen.