‘Onze stiefvader had niets met ons kinderen op’
Maar de rol van hun moeder deed Miranda en haar broers nog veel meer verdriet.
‘De man die minder dan een jaar na mijn vaders dood in mijn moeders leven kwam, mijn stiefvader dus, had niets met ons kinderen op. Hij was verliefd geworden op mijn moeder en kreeg ons erbij en hij liet geen enkele gelegenheid onbenut om ons in te peperen hoe moeilijk dat was voor een man die zelf nooit kinderen had willen hebben. ‘Jullie mogen mij wel dankbaar zijn!’ hoorden we heel vaak. Maar waarvoor we precies dankbaar moesten zijn is ons nooit duidelijk geworden, want hoewel hij ons nooit iets heeft misdaan was hij er wel een ster in om te doen alsof we niet bestonden en hadden we door hem het gevoel dat we niet alleen onze vader, maar ook onze moeder kwijt waren geraakt.
Wat ons dan ook nóg meer heeft beschadigd dan zijn botheid en afwijzing is de rol van onze moeder hierin. Want zij heeft het al die jaren ijskoud laten gebeuren dat een voor ons vreemde man haar inpalmde en haar eigen kinderen buiten spel zette en van haar isoleerde. Vooral toen wij zelf volwassen werden en kinderen kregen, konden we er met ons verstand niet bij hoe het kon dat ze zichzelf nog in de spiegel aan had kunnen kijken terwijl ze als moeder zo vreselijk tekortschoot.
Vorig jaar overleed haar man – het woord stiefvader vinden we eigenlijk nog te veel eer voor wat hij voor ons betekende. We zijn naar zijn begrafenis gegaan omdat het nu eenmaal beschaafd is om dat in zo’n geval te doen, maar zelfs het verdriet van onze moeder kon ons niet van de wijs brengen. Niemand heeft een woord gesproken en niemand heeft ook maar één traan gelaten. Alleen onze moeder was in de rouw. Hevig in de rouw mag ik wel zeggen. Ze had er grote woorden voor als dat haar leven eigenlijk geen betekenis meer had nu ze het zonder ‘haar grote liefde’ moest stellen.
Gek genoeg schroomde ze er in het begin niet voor om bij ons aan te komen kloppen voor troost. Ik heb het nog heel even geprobeerd maar kon de poppenkast toch niet opbrengen. Mijn broers hebben zelfs geen poging gedaan, zo klaar waren ze ermee. Via een tante kregen we laatst te horen dat we ‘mamma’ veel verdriet doen door zo koud om te springen met haar verlies. Ze vroeg zich af of we ons realiseerden wat het betekent om twee keer je man te verliezen.
We hebben haar alleen maar geantwoord dat dit nogal de wereld op z’n kop is. Wij hebben elkaar en onze gezinnen en we doen er alles aan om dat goed te houden en om een goede ouder voor onze eigen kinderen te zijn. We hebben elkaar beloofd om elkaar er hoe dan ook voor te behoeden om hetzelfde patroon te ontwikkelen dat ons is voorgehouden. Ik durf wel te zeggen dat we dat tot nu toe alle drie goed doen. Bovendien zijn wij allemaal gezegend met een partner die achter ons staat. We zeggen wel eens tegen elkaar dat áls er meer is tussen hemel en aarde, het vast onze vader is die ons steunt als dat nodig is.’
De naam Miranda is gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
