Franska.nl

Olifantenpad

Vandaag wil ik het hebben over een olifantenpad. Waarom? Geen idee.

 

Ergens gelezen, denk ik. Maar soms schrijf ik dus gewoon over het eerste onderwerp dat me te binnen schiet, en vandaag is dat dus het woordje ‘olifantenpaadje’.

 

Maar wat is een olifantenpaadje eigenlijk? Even opzoeken…

 

Olifantenpaadjes zijn ingesleten weggetjes naast het “gewone” pad.

 

Hmm… beloop ik die?

 

Eigenlijk niet, denk ik. Ik ben nogal van de regeltjes en afspraken. Ik zal uit mezelf dus niet zo snel afwijken en ik vind het ook niet altijd makkelijk als anderen dat wel doen. Ik hou me ook altijd aan de wet en doe meestal maar alles wat anderen van mij willen.

 

Of, nou ja… behalve dan op het gebied van gewicht. Ik heb onlangs besloten om niet meer mee te doen aan “wat moet” als het over mijn weegschaal gaat. Ik ben er klaar mee om te proberen alsmaar te voldoen aan iets dat ver buiten mijn bereik (en comfortzone) ligt. En ik vraag me ook eigenlijk af waarom ik het al die jaren wel heb gedaan. Zal de leeftijd wel zijn die dat inzicht met zich meebrengt. En levenservaring zal er wel voor gezorgd hebben dat ik me nu minder van anderen durf aan te trekken. En dat is dus begonnen met dat gedoe over mijn gewicht.

 

Vroeger was ik graat- en graatmager en er was nooit iemand die daar iets van zei. Ik werd niet aangestaard als ik iets at, niet uitgelachen wanneer ik hardliep en er was nooit een arts die zijn wenkbrauwen optrok als ik binnenkwam. Nu nog steeds niet trouwens, maar als ik de bladen moet geloven dan vindt nu de minister van Volksgezondheid, de redacteur van het Voedingscentrum, de schoonmaker van het RIVM, de kledingindustrie, mijn lijfblad, en misschien wel de ANWB dat mijn BMI niet klopt. Voor het goede zou ik nu zeker vijf kilo moeten afvallen, en voor het beste misschien wel tien. En dat probeer ik dan ook dapper.

 

Keer op keer. Echt.

 

Toen ik (te) mager was, deed ik er niets aan en voelde ik me prima. En nu ik wat dikker ben, doe ik er alles aan, maar voel ik me belabberd. Niet omdat ik te dik ben, maar omdat ik niet aan de eisen voldoe en het me maar niet lukt om af te vallen.

 

En daarom heb ik besloten om het maar op te geven om aan al die eisen te voldoen. Die stomme normen. Mijn eigen eisen zijn goed genoeg, en ik ga wel op een zijpad leven dan.

 

Maar er gebeurde daardoor deze week wel iets wonderlijks.

 

Wij hebben in onze tuin een pad naar een stukje land dat achter een schuur ligt. Dat pad is nogal begroeid, en dat hou ik dus bij. Ik zorg al jaren dat iedereen die naar het landje wil daar een (redelijk) vrije doorgang heeft.

 

Maar afgelopen weekend viel mijn dochter iets op. Het pad werd steeds breder volgens haar.

 

‘Doe je dat nou voor ons?’ vroeg ze zich af? ‘Want voor mij hoeft dat niet, hoor.’

 

Vroeger vond ze dat paadje eigenlijk een beetje eng, omdat het er zo begroeid en donker was. Maar later vond ze het pad juist weer spannend, omdat ze zich er goed kon verstoppen.

 

Maar het viel haar dus nu vooral op dat ik steeds rigoureuzer te werk ging in dat stukje tuin.

 

Misschien een beetje ongeduld of zo? Grote halen, gauw thuis, zeg maar. Kan best.

 

Maar ikzelf denk nu dat dit dus komt omdat ik zelf steeds breder word. Vroeger paste ik overal makkelijk tussendoor en nu heb ik links en rechts wat meer ruimte nodig.

 

En dus maakte ik het pad langzaam breder en breder.

 

Ha! …

 

Tot het dus een olifantenpad was geworden!

 

Nu weet ik ook meteen waar dat woord zojuist vandaan kwam!