Als ze me ziet, schiet ze naar de deur. Ik loop langs het raam van het kamertje van Flo en roep haar naam; het startsein voor haar om met een snellere start dan Max Verstappen richting de voordeur te rennen en met een decibelgehalte dat in de gevarenzone schiet: “Máma!” te roepen.
Terwijl ik met R. praat (“Lang niet gezien, wat zit je haar leuk, en hoe is het nu met je nek na die aanrijding?”) heeft Flo haar ‘epi-tasje’ al van de medicijnkast gegrist en haar warme jas aangetrokken. “Waar gaan we naartoe, mama? Naar Kruidvat?” Ze kantelt haar hoofdje altijd iets meer naar rechts om mijn ruggengraat – die van kauwgom is – nog zachter te kneden. De zin dat we éérst schoenen gaan kopen en dán naar Kruidvat gaan, herhaal ik in de rit naar de winkelstraat zo’n keer of 55. Ondertussen graaft Flo Spotify af naar de mooiste Efteling-liedjes.
De winkelstraat in het dorpje is een walhalla voor Flo. Én een Intertoys, én een Kruidvat. Gelukkig is er ook een schoenenwinkel. Als ik een paar lekker stevige Uggs-lookalikes heb gevonden, vraag ik de meneer in de winkel of hij ook gymschoenen met klittenband heeft. Bij de dagbesteding loopt Flo wel vier à vijf kilometer per dag en dan heeft ze behoefte aan iets stevigs. Een denkrimpel en een opgetrokken wenkbrauw. Klittenband, dat gaat eigenlijk maar tot maat 35. Ik leg uit dat mijn dochter een beperking heeft en geen veters kan strikken, en dan gaan de mondhoeken omhoog. De zorg blijkt de oude professie van de man en hij heeft zowaar gewerkt op de dagbesteding van Flo voordat hij met pensioen ging en af en toe ging helpen in de zaak van zijn vrouw. Hij heeft misschien wel iets beters dan een schoen met klittenband: een gymschoen met elastieken veters waar je gewoon in kan stappen. We testen en hij past. Ik graai nog snel een pakket sokken (die hebben Hans Klok niet nodig om te verdwijnen) en reken af. Flo zegt: “Dankuwel voor de schoenen” als de meneer de tassen overhandigt en draait zich met twee opgestoken duimpjes naar mij toe. Dan kan ik een foto maken. Voor papa.
Bij Kruidvat zien we wat we zoeken. Ik lavendelbadolie en douchegel waar ons meisje altijd zo lekker van ontspant, zij een speelgoedpaard met vleugels. Voordat we naar de kassa lopen, zegt Flo al het speelgoed nog even een voor een gedag. Je moet geen haast hebben met Flo.
Als ik haar in bad doe, neem ik de komende week nog even met haar door. Papa, mama, Bel en Iggy gaan met skivakantie. Zondag komt Stella op bezoek en zaterdag komen we je ophalen. Ook vertel ik dat ik voor elke dag een klein cadeautje heb gekocht dat de begeleiding haar gaat geven. Als de cadeautjes op zijn, komen wij weer thuis. Flo knikt. Ze wil niet mee. “Ik heb nog meer dingen te doen,” zegt ze en ik lach.
Over het föhnen doen we extra lang. R., de begeleidster, komt even kletsen en we lopen samen de kledingkast even door. Ik wrijf de handen en hals van Flo in met een heerlijke olie van Gucci die ik daarna ook even stevig uitsmeer over mezelf. Zo heb ik haar de rest van de dag nog een beetje bij me.
“Nu moet je gaan, mama. Ik moet R. helpen met tafeldekken. Er liggen nog geen vorken en ik zie ook geen bekers.” Ze heeft gelijk. Ik moet gaan. In de auto snuffel ik nog even stevig aan mijn hand.
