Naakt tuinieren

 

Vandaag is het de internationale dag van het naakt tuinieren. Jaja, daar moet je even over nadenken hè?

 

Nou ben ik best een naaktloper. Binnenshuis weliswaar, als werkelijk niemand me ziet. Om nou in mijn blootje te gaan tuinieren is toch echt wel ‘next level’. Maar om even bij dat tuinieren te blijven: dat is voor mij een dingetje.

 

Mijn eerste eigen huis had een piepklein balkonnetje, pal op het zuiden. In de zomer werd het er bloedheet en een knappe tante die daar een plantje heel kon houden. Dapper probeerde ik het met lavendel en geraniums, maar na een week hingen de bloemen er nogal verlept en treurig bij.

 

Na een paar verhuizingen kreeg ik een echte tuin. Klein maar fijn, met borders waar ik prachtig groene dromen bij had. Weelderige buxushagen wilde ik, en lichtblauwe hortensia’s en zachtroze rozen. Inmiddels woon ik alweer zeventien jaar in mijn huis, maar van de volle buxushagen en romantische rozenstruiken is het nooit gekomen.

 

Jarenlang kocht ik ieder jaar dan maar precies dezelfde buxusbollen zodat niemand in de smiezen had dat die van het jaar ervoor alweer hartstikke dood waren. Hetzelfde verhaal voor de bakken lavendel en de hortensia’s.

 

Volgens de mensen van het tuincentrum waren dat juist de ‘makkelijke’ planten, niet stuk te krijgen. Maar dat ik zelfs die niet in leven weet te houden zegt toch wel iets over mijn tuinier-skills.

 

Vorig jaar heeft de buxusmot mijn zo gekoesterde ieniemieniehaagje kaalgevreten. Ik was er kapot van. Óók mislukt. Nu ben ik nog aan het dubben wat ik daar nou voor in de plaats kan zetten. Vooralsnog heb ik er een sneu plastic hekje van de Action omheen gezet, zodat mijn Takkie het niet in zijn hoofd haalt om op dat braakliggende stuk tuin een gat te gaan graven.

 

Gisteren deed ik weer een nieuwe poging in het tuincentrum. Ik kocht een heel mooi ligusterboompje in bolvorm. Ik zag mijn meneer al kijken. Die denkt natuurlijk dat ik ook deze boom binnen de kortste keren om zeep ga helpen. Net als de rozen die ik vorig jaar iets te enthousiast heb teruggesnoeid. Die zie ik ook van z’n lang zal ze leven niet meer terug.

 

Misschien dat ik volgend jaar ook eens een dagje ‘nakend’ ga tuinieren. Zou zomaar kunnen dat het helpt. Of de nieuwe hortensia’s schrikken zo enorm van mijn blanke blote bips dat ze weer spontaan het loodje leggen…

 

Door: Irene Smit

Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.

Afbeelding van Irene Smit