Mopperen voor het goede doel
Het is duur, het stinkt en je gaat er dood van. Dan stop je er toch gewoon mee?
Mijn Rob is gestopt met roken. Dat heeft hij al vaker geprobeerd, maar dit is echt een heel serieuze poging. Hij houdt het al bijna twee weken vol.
Roken is tegenwoordig akelig duur. Je blaast zo een kapitaal de lucht in. Van wat hij per jaar uitgeeft aan sigaretten, kunnen we makkelijk een week op vakantie. Maar bovenal vindt hij het een slecht voorbeeld voor onze tweejarige kleindochter, dus het was tijd voor een nieuwe stoppoging. Ik weet inmiddels hoe dat gaat: het is even doorbijten. Voor hem, maar ook voor mij. Want opeens is alles stom. De hond blaft irritant, de katten zijn vervelend en ik moet het vooral niet in mijn hoofd halen om een grapje te maken. Bij zijn vorige stoppoging had hij zelfs last van de ‘tochtvlaag’ als ik een bladzijde van mijn boek omsloeg.
Het geeft niet, het is voor het goede doel, dus doe ik of ik zijn gemopper niet hoor. Ik weet dat hij zijn best doet om zijn irritaties zo min mogelijk te laten merken, maar de enige die momenteel een spontane glimlach teweeg kan brengen, is onze kleine meid. Haar ‘opa, opa, opa’ doet zijn gezicht altijd weer oplichten.
Voor mij is het lastig inleven. Zelf heb ik ooit drie weken gerookt toen ik zeventien was, om ‘stoer’ te zijn. Ik vond het behalve stoer echter ook heel vies en ben er al snel weer mee gestopt. Hoe verslaafd je bent na veertig jaar roken is voor een niet-roker bijna niet voor te stellen. Het is duur, het stinkt en je gaat er dood van. Gewoon stoppen dus, zou ik zeggen. Maar zo simpel is het dus niet.
Maar hoe moeilijk het ook is, hij houdt vol. Zelfs als hem een sigaret wordt aangeboden houdt hij het bij pepermuntjes. Ik mag vooral niet zeggen dat ik het knap vind en dat ik trots op hem ben. Dan mompelt ie geprikkeld: ‘Doe nou maar niet zo raar.’ Maar hier moet ik het toch even kwijt: Lieve schat, ik ben supertrots op jou, of je het nou horen wil of niet. Volhouden!
