Mijn zus de wanbetaler
Mireille heeft een vijf jaar jongere zus, Lizzy. Vroeger hadden ze veel en goed contact, maar dat is laatste jaren behoorlijk verwaterd. De reden: Lizzy is Mireille nog veel geld schuldig en wil dat niet terugbetalen.
‘Ik heb me altijd als een grotere zus over Lizzy ontfermd. Dat hoort er ook bij, vind ik. Van nature ben ik sowieso wel een verzorgend type en wil ik altijd dat het met anderen goed gaat. Ook als dat ten koste van mezelf gaat. Dat is natuurlijk niet altijd een positieve eigenschap, en ik probeerde het ook een beetje te matigen. Maar dat ik uiteindelijk zo’n harde les zou leren als dit, dat had ik nooit verwacht.
Van ons twee was ik altijd de verstandige. Serieuzer met school en met opleiding, van jongs af aan al een bijbaantje, ik ging verstandig met geld om en deed geen roekeloze uitgaven. Niet dat het alles zegt hoe je daar als jonger persoon mee omgaat, maar in dit geval wel. Lizzy was onbezorgd, leefde veel meer in het nu en dacht weinig na over consequenties. Ook toen ze klaar was met de middelbare school veranderde dat niet.
Het begon ermee dat ik haar kleine bedragen leende. Soms vijftig euro, soms honderd, meestal aan het einde van de maand, als ze krap zat met de huur betalen en boodschappen doen. Natuurlijk zag ik wel dat ze aan het begin van de maand overdadig veel uit eten ging en dat ze simpelweg niet goed met geld kon omgaan, maar ik vond dat niet mijn zaken. Geld dat ik aan haar uitleende was in mijn ogen haar geld; het leek me niet goed voor onze band als ik daar een mening over zou hebben.
Maar honderd euro per maand werd tweehonderd, en zo werd het eigenlijk steeds meer. Ik ben er veel te lang in doorgegaan, omdat ik het geld kon missen. Mijn maandsalaris is meer dan prima, helemaal als je het vergelijkt met wat zij met haar parttime baan verdient. Ik wilde geen oordeel geven over haar levensstijl, dus ik hield mijn mond. Maar het ging snel de verkeerde kant op toen ik uiteindelijk een keer over het geleende geld begon.
Dat is inmiddels namelijk in de duizenden euro’s gelopen. En zo’n anderhalf jaar geleden ben ik er voorzichtig over begonnen: of we misschien een betalingsplan zouden opstellen? Het verbaasde haar waarschijnlijk niet dat ik elke euro, elk bedrag dat ik haar heb uitgeleend heb bijgehouden. Maar het raakte een gevoelige snaar bij haar. Ze vond dat ik het, als haar grote zus, niet kon maken om zóveel geld terug te vragen.
Dat ik heus zelf ook wel van tevoren wist dat ze niet alles zou terugbetalen. Dat ze echt wel wil praten over een plan voor duizend, maximaal anderhalf duizend, maar dat alles bij elkaar gewoon niet te doen is. En eigenlijk zegt ze dat ze erop rekent dat ik dat begrijp. Moet ik haar dan echt “korting geven” op het bedrag omdat ze mijn zus is?
Dit is voor mij een dilemma, en onze band is er inmiddels flink door verpest. Het geld kan ik wel missen, maar het gaat me meer om het principe. Maar moet ik dit dan maar laten gaan, om onze band te redden?’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
