‘Mijn vriend vond me niet aantrekkelijk toen ik dik was’
Yolanthe leerde haar nieuwe vriend Rob tijdens de coronapandemie kennen via internet. Maar toen ze elkaar na maanden voor het eerst in het echt zagen liep alles heel anders dan ze had gedacht.
‘Toen ik na een ellendige scheiding eindelijk de stap durfde te zetten om weer te gaan daten had ik nooit gedacht dat ik zo snel een nieuwe liefde zou vinden. Maar in Rob vond ik alles wat ik in een man zocht. In eerste instantie hadden we lange gesprekken aan de telefoon want door de coronapandemie was het niet mogelijk om elkaar in levenden lijve te ontmoeten. Zo zagen we elkaar bijna elke dag via videobellen en voelde het alsof onze platonische vriendschap zich al snel verdiepte naar een echte relatie, ook al hadden we elkaar nog nooit in levenden lijve gezien.
Toen we afspraken om elkaar dan eindelijk in het echt te ontmoeten was ik heel erg zenuwachtig. Ik kocht leuke kleren, ging naar de kapper en de nagelstyliste. De treinreis duurde eeuwig en toen ik eenmaal op het perron uitstapte en om me heen keek waar Rob op mij stond te wachten wist ik niet meer hoe ik het had.
In de verte zag ik een man die zoekend rondkeek. Vol verwachting liep ik op hem af, maar toen ik voor hem stond zag ik de teleurstelling in zijn ogen. Geschrokken voelde ik aan mijn gezicht. Zat er soms lippenstift op mijn tanden? Had ik een vlek op mijn nieuwe jasje? Ik kon mijn zenuwen nauwelijks nog in bedwang houden toen ik me naar hem boog om hem voor het eerst vast te pakken.
Maar in plaatst van mijn omhelzing te beantwoorden maakte hij zich snel los en mompelde iets van dat het toch wel vreemd was om te knuffelen met een vreemde. Ik kon zijn opmerking niet plaatsen. Al die weken hadden we bijna dagelijks contact en durfden we elkaar onze diepste gevoelens te vertellen. En nu hij me in het echt zag voelde ik als een vreemde?
Gespannen liep ik met hem mee naar een koffietentje in de buurt en voor ik het wist zaten we zwijgend tegenover elkaar. Ik deed maar net of ik de omgeving in me op zat te nemen, maar ik probeerde koortsachtig te bedenken hoe ik met deze idiote situatie om moest gaan. Het gesprek kwam maar niet op gang en opeens vroeg ik hem lachend maar gewoon het eerste wat in me opkwam: ‘Val ik in het echt soms tegen?’
Rob keek zenuwachtig om zich heen en friemelde aan de knoopjes van zijn overhemd. Hij gaf ontwijkend antwoord, en toen wist ik eigenlijk al genoeg. Hoe ik later in de trein terug naar huis ben beland weet ik niet meer, want ik voelde me verschrikkelijk. Eenmaal thuis liet ik mijn tranen eindelijk gaan en tot mijn afgrijzen kreeg ik ook nog een appje van Rob waarin hij plompverloren zei dat ik bij nader inzien niet zijn type was. In de weken die volgden reageerde hij niet meer op mijn berichtjes en moest ik accepteren dat Rob toch niet de man voor mij zou zijn.
Het verdriet om zijn botte afwijzing deed me meer dan ik had gedacht. Ik sliep nauwelijks en had totaal geen trek meer in eten en daarom verloor ik in korte tijd best wel wat gewicht. Om mijn onrust de baas te kunnen ben ik gaan hardlopen en gek genoeg kreeg ik daar best plezier in. Omdat ik het gevoel had dat ik van binnen veranderde wilde ik ook dat mijn buitenkant meer leek op hoe ik me van binnen voelde en dus liet ik mijn haar groeien, veranderde ik de kleur van muisgrijs naar rood en verruilde ik mijn bril voor contactlenzen. Toen ik mezelf voor het eerst in de spiegel bij de opticien zag begon ik bijna te huilen. Ik had in een paar maanden tijd een complete gedaanteverandering ondergaan en langzaam voelde ik me uit het dal van liefdesverdriet kruipen.
Ik was dan ook stomverbaasd toen ik een paar maanden later opeens een app van Rob kreeg. Hij was toch wel nieuwsgierig hoe het met me was en of hij niet nog een tweede kans kon krijgen. In eerste instantie wilde ik niet reageren, maar uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het toch en maakten we een nieuwe afspraak.
Toen ik een paar dagen later op het perron weer naar hem toe liep zag ik dat hij me niet herkende. Pas toen ik zijn naam zei reageerde hij verrast en met een grote lach op zijn gezicht en wilde hij me meteen knuffelen en vasthouden. Op dat moment realiseerde ik me opeens hoe het werkelijk zat. Blijkbaar wilde hij me nog een keer zien uit medelijden. En nu ik voor zijn neus stond en hij zag hoe mijn uiterlijk veranderd was, was ik opeens wel goed genoeg? Nu ik slank was en geen bril meer op mijn neus had?
Ik keek hem nog eens lang aan en zei toen tegen hem: ‘Weet je Rob, bij nader inzien ben je mijn type niet.’ En ik draaide me om, rechtte mijn rug en liep zonder verder iets te zeggen weg. Op zijn appjes en telefoontjes heb ik nooit meer gereageerd. Gek genoeg ben ik Rob dankbaar voor wat hij me heeft geflikt, want ik ben er een stuk sterker door geworden.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
