‘Mijn vader was niet mijn biologische vader’
Elske (53) woont alleen in een dorpje vlakbij Rotterdam. Hier is ze terechtgekomen na haar scheiding. Met haar moeder heeft ze een goede band, haar vader leeft niet meer — en pas na zijn dood kwam ze achter zijn grootste geheim.
‘Mijn scheiding was een hele nare. Ondanks het feit dat er geen kinderen in het spel waren — mijn ex wilde nooit kinderen – werd het heel lelijk. We waren getrouwd in gemeenschap van goederen en mijn ex heeft er alles aan gedaan om de scheiding zo lang mogelijk te rekken. Wat uiteindelijk enorm veel geld kostte, maar vooral heel veel verdriet bij mij veroorzaakte.
Ik was degene die de scheiding aanvroeg, ik denk dat hij het daarom deed. Al zag hij het wel aankomen, zijn trots was enorm gekrenkt. Mijn ex Maarten is een echt alfamannetje. Hij maakte altijd de dienst uit. Hij bepaalde waar we gingen eten, waar we op vakantie gingen, zei zelfs soms dat ik me moest omkleden wanneer hij vond dat ik niet goed genoeg gekleed was. Ziek werd ik ervan. De spreekwoordelijke druppel is er nooit geweest, wel een moment van duidelijk besef dat ik al jaren niet meer gelukkig was met deze man.
Omdat ik degene was die een einde aan ons huwelijk maakte, vond ik dat ik dan ook degene moest zijn die ons huis verliet. Dat is inmiddels tien jaar geleden en toen heb ik een tijdje bij mijn moeder gewoond. Mijn vader was drie jaar daarvoor overleden waardoor mijn moeder best eenzaam was, dus die vond het stiekem ook wel gezellig.
Mijn moeder kreeg mij toen ze negentien was. Mijn vader en zij waren middelbare-schoolliefdes, vanaf hun vijftiende waren ze samen. Dat bewonderde ik altijd. Natuurlijk is dat niet meer van deze tijd, maar zo’n grote, lange liefde vond ik zo mooi om te zien. Mijn moeder was gebroken toen mijn vader na een kort ziekbed overleed. Tot aan zijn dood waren ze zó gelukkig. Ik had altijd het idee dat ze nog steeds hartstikke verliefd op elkaar waren… Dat heb ik weleens anders gezien, natuurlijk.
De brief die ik op een middag bij mijn moeder zag, veranderde alles. Mijn moeder was koffie gaan drinken bij een vriendin en ik was bezig mijn spullen bij elkaar te rapen. Ik had namelijk net mijn huidige appartement toegewezen gekregen. Noem het intuïtie, maar toen ik een brief tegenkwam met een handschrift dat ik niet kende, voelde ik dat dit iets belangrijks was. Of is dat wat ik er achteraf van maak? Misschien was ik gewoon nieuwsgierig en heb ik daarom die brief gelezen.
Deze brief was van ene Rob, een doodnormale naam die mij niet bekend voor kwam. Toen ik verder las kwam ik er al gauw achter wie deze man was: mijn biologische vader! Ik was compleet in shock. Snapte er niks van. Mijn ouders waren toch altijd zo gelukkig? En al vanaf hun vijftiende samen?
Toen mijn moeder thuiskwam heb ik haar ermee geconfronteerd en toen kwam het hoge woord eruit: op haar achttiende hebben mijn vader en mijn moeder een korte break gehad. Echt uit elkaar waren ze niet, maar ze waren ook niet samen. In deze tijd heeft mijn moeder een aantal keer seks gehad met deze Rob, maar ook met mijn vader. Toen ze zwanger was hoopte ze dat het van mijn vader was, maar een DNA-test wees uit dat dat niet het geval was… En mijn vader heeft dit nooit geweten.
Ik voel me verraden, ook plaatsvervangend voor mijn vader. Boos op mijn moeder ben ik gek genoeg niet, ik voel alleen maar verdriet en ben in de war. Alsof mijn hele leven toch een soort leugen is. Dat ik in een liefde geloofde die helemaal niet zo puur was als ik dacht. En Rob? Die wilde niks met me te maken hebben, dat stond heel helder in die brief. Mijn moeder heeft hem nooit meer gezien.’
