‘Mijn vader was als huisarts altijd voor zijn patiënten in de weer en onderweg.’
‘Mijn moeder en ik zaten thuis.’
‘Of misschien kan ik beter zeggen dat mijn moeder tot mij veroordeeld was en daarom thuiszat. Ze heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat haar leven een teleurstelling was en dat ze dolgraag ook een baan had gehad in plaats van in dienst van mij en mijn vaders praktijk te staan. ‘Ik zou het wel weten,’ zei ze dan. ‘In de ochtend op mijn gemakje opstaan, iets leuks aantrekken, make-upje op en lekker de deur uit.’
Vanaf mijn puberteit ging ik me daar mateloos aan ergeren. Ik kreeg het niet meer voor elkaar om me onzichtbaar te maken – wat ik me als kind onbewust eigen had gemaakt. Zoals het een puber betaamt sloeg ik best wel door in het andere uiterste. Ik gooide haar voor de voeten dat ze met haar Mulodiploma niet eens werk had kunnen vinden. ‘Bij de slager had je misschien nog aan de slag gekund om koteletjes te verkopen aan kakwijven zoals jij, maar verder? Denk je nou echt dat er iemand op jou zat te wachten?’
Mijn vader, die zich meestal op de vlakte hield – als hij überhaupt al iets meekreeg van wat zich thuis afspeelde – ging zich vanaf het moment dat ik zo in opstand kwam, in de discussies mengen. Soms maande hij me tot stilte en vroeg me om mijn fatsoen te houden. Soms gaf hij me gelijk en haalde zich daarmee de furie van mijn moeder op zijn hals. Hun huwelijk, dat sowieso al altijd meer weg had van een verstandhouding dan van een liefdesrelatie, kwam in zwaar weer terecht. Mijn moeder wees mij aan als schuldige voor alle spanningen. Als ik niet zo’n grote mond had gehad was er volgens haar geen vuiltje aan de lucht geweest.
Mijn moeders verwijten lieten me niet helemáál onberoerd. Totdat mijn vader op een dag zei dat hij een afspraak voor me had gemaakt met een bekende psycholoog. ‘Ik wil niet dat jij voor de rest van je leven gebukt gaat onder een schuldgevoel dat je niet hoort te hebben. Je moeder en ik zijn er schuld aan dat jij nooit de aandacht kreeg die je verdiende en dat zal ik mezelf altijd kwalijk blijven nemen.’
De jaren durende therapie die nodig was om me van mijn vaders woorden te doordringen, heeft me uiteindelijk geholpen om redelijk ongeschonden verder te kunnen met mijn leven. Al was er één iets wat ik heel graag had gehoord en wat nooit is gekomen: de erkenning van mijn moeder dat ze mij nooit had mogen aanwijzen als de schuldige voor haar eigen onvermogen om iets van haar leven te maken. Naar die woorden heb ik kunnen fluiten. Het huwelijk van mijn ouders werd een jaar of tien geleden ontbonden. Voor mijn moeder was dat alleen maar nog méér reden om op mij af te geven en dat doet ze tot op de dag van vandaag.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
