Mijn schoonzus wilde het zo graag en ze klopt bij ons aan voor haar eerste startgeld. Ze zou het ons zeker terugbetalen, natuurlijk. Ik twijfelde gelijk al aan haar plannen, want laten we eerlijk zijn: er zijn wel duizend webshops met prullaria. Waarom zou die van haar het nou gaan redden? Kijk, ik ben heel goed met mijn schoonzusje. Mijn man ook. En dus gunden we het haar zo, een eigen business. Zeker nadat haar relatie was stukgelopen en ze nog altijd kinderloos door het leven ging. Ze had al zo weinig leuks in haar leven. Deze bedrijfsplannen waren alles voor haar. En toen konden we gewoon geen ‘nee’ zeggen.
Mijn schoonzus kwam ook aan met een heel goed verhaal, dat moet ik eerlijk toegeven. Dus het was niet een vaag of wild plan, tenminste, zo leek het op papier niet. We kregen alle voorwaarden te zien en ook zagen we hoe ze ons van plan was terug te gaan betalen, in de eerste drie jaar van haar bedrijf. Maar je raadt het al: dat hele ondernemen bleek toch niets voor haar te zijn. Veel te ingewikkeld met veel te veel extra kosten. Ze heeft ons nu na vijf jaar ongeveer tweeduizend euro terugbetaald. Meer heeft ze nu niet.
Ze is inmiddels weer veilig in loondienst gegaan, wat mij ook beter lijkt voor haar. Ze werkt in de zorg en daar zijn hard mensen nodig, dus ik heb zoiets van, beter dat je dit doet dan maar dromen van een eigen webwinkel die toch niet slaagt. Wat dat betreft maakt ze prima keuzes, hoor. En we hebben nog steeds fijn contact met haar. Alleen heb ik wel spijt van dat grote bedrag dat we haar zomaar hebben geleend. Dat ligt nu met name bij de Belastingdienst en bij andere leningen die ze toen nodig had. Met haar salaris kan ze ons amper een paar honderd euro per jaar terugbetalen: zo weinig houdt ze gewoon over. Ze heeft zoveel schulden opgebouwd door haar ondernemersplan, dat ze overal nog mensen moet terugbetalen. Heel sneu, maar ja. Ook voor ons is het niet echt leuk, toch? En daarom baal ik dat ik ons mooi gespaarde geld aan haar heb uitgeleend. Ik bouw geen rente op en moet nog maar zien of ik het over tien jaar eens terug heb. We hebben zelf genoeg geld, daar gaat het niet om. Het gaat om het principe van geld uitlenen aan familie. Als ik haar ook zie in een nieuw jurkje, dan voel ik ook een vorm van boosheid. Waarom winkel je als je schulden hebt?
Mijn man doet er wat soepel over en denkt, ach, het is maar geld. We hebben haar gesteund als familie en daar gaat het om. Nou, ik denk daar iets anders over. Afspraak is afspraak en als het over geld gaat is dat ook ingewikkeld. Ik wil er echt geen ruzie over maken, maar dit kan toch eigenlijk niet? We missen gewoon achttienduizend euro en gaan dat voorlopig ook niet terugkrijgen. Mijn schoonzus lijkt het ook allemaal maar oké te vinden. Alsof het gewoon prima is dat we dit accepteren. Ze begint er zelden over. Nou, ik ben best pissig, stiekem. Ik kan het alleen niet hardop zeggen, want o wee als het gedoe in de familie oplevert. Straks heb ik het nog gedaan.’
