Franska.nl

Mijn schoonzus bemoeit zich te veel met de mantelzorg van mijn moeder

 

De bemoeizucht van haar schoonzus bij de mantelzorg van haar moeder irriteert Sandra steeds meer

 

 

Voor de zoveelste keer deze week zie ik een oproep van mijn moeder op mijn telefoon. Als ik opneem, hoor ik mijn moeder op de achtergrond; ze belt weer per ongeluk. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Mijn moeder van 80 probeert, ondanks haar dementie, nog steeds zoveel mogelijk zelf te doen. Ze wilde dan ook per se een smartphone, zodat ze ons kon appen als we iets nodig zouden hebben. Maar in plaats van op het icoontje van de berichtendienst te klikken, drukt ze per vergissing altijd op het icoontje van de telefoon, dat dezelfde kleur heeft. Met luide stem probeer ik haar aandacht te trekken, maar ze hoort me al niet meer.

 

 

Mama heeft donders goed door dat er iets met haar aan de hand is, maar ze probeert het zoveel mogelijk te negeren. Dat ze zich zorgen maakt, weet ik echter wel. Laatst zei ze, langs haar neus weg, dat ze ’s nachts telefoonnummers van vroeger ligt te herhalen. Want ze is toch zeker niet gek? Ik probeer haar dan zo goed en zo kwaad als het kan gerust te stellen, maar ik zie ook wel dat ze achteruitgaat. Toch probeer ik haar zo lang mogelijk in haar waarde te laten en haar niet als een kleuter te behandelen. Mama was altijd een zelfstandige vrouw, iemand die haar zaken goed op een rijtje had. Ze wist beter dan mijn vader hoe het zat met de financiën en het huis. Als er iets moest gebeuren, was mijn moeder als eerste geïnformeerd en ze liet zich echt niet met een kluitje in het riet sturen.

 

 

Maar haar scherpe geest verdwijnt langzaam. Steeds vaker vergeet ze iets, en we kunnen niet ontkennen dat we haar een beetje in de gaten moeten houden. Dus ga ik wat vaker bij haar langs, controleer ik de koelkast en kijk ik hoe haar huishouden erbij staat. De boodschappen neem ik voor haar mee, dus ze hoeft alleen maar een keer in de week naar de markt. Dat vindt ze ook gezellig, en daar kan ze nog contant betalen, want ze vergeet om de haverklap haar pincode, en dat is niet handig. Verder vind ik haar nog best zelfredzaam en kan ze de eenvoudige dagelijkse dingen prima zelf doen.

 

 

Mijn schoonzus maakt er echter een drama van en wil steeds meer de regie over het leven van mijn moeder overnemen. Zo vindt ze bijvoorbeeld dat wij haar financiën moeten gaan beheren. Maar er valt niet zo veel te doen, omdat ik er al voor heb gezorgd dat alle maandelijkse rekeningen automatisch worden geïncasseerd. Ook wil ze nu al dat mama niet meer zelf kookt, want je weet maar nooit wat er kan gebeuren. Straks vergeet ze het gas uit te doen en vliegt het huis in brand. Daarnaast wil ze dat er een traplift komt, zodat mama niet naar beneden kan vallen. Maar mijn moeder mankeert fysiek helemaal niets; ze gaat al jaren iedere week naar de sportschool en doet iedere ochtend braaf haar gymoefeningen. Toch is mijn schoonzus heel dwingend in haar idee dat we ‘van alles moeten regelen, want je weet maar nooit’, en dat begint me steeds meer te irriteren. Ze komt altijd met allerlei akelige voorbeelden van situaties waar ze iets over heeft gehoord of gelezen. Als ik haar dan uitleg dat iedere situatie weer anders is, heeft ze meteen weer een paar extra redenen paraat waarom we mijn moeder zo snel mogelijk in een verzorgingshuis moeten krijgen.

 

 

Ze zet mijn moeder neer als een zeer hulpbehoevende vrouw die niet meer in staat is om haar eigen leven te leiden. Steeds vaker praat ze zonder overleg met mama over hoe fijn en gezellig het in zo’n verzorgingshuis is. Dat ze daar gezellig kan klaverjassen en koffiedrinken met andere vrouwen. Maar daar heeft mijn moeder helemaal geen behoefte aan. Bovendien houdt mama helemaal niet van klaverjassen en moet ze er niet aan denken om met allemaal van die oude vrouwen in een kringetje aan de koffie te zitten, zoals ze dat noemt. Mijn moeder komt er later altijd bij mij op terug en vraagt dan verdrietig of het echt al zo slecht met haar gaat als mijn schoonzus zegt.

 

 

Het gedrag van mijn schoonzus irriteert me mateloos. Zelfs als ik iets over onze moeder via de telefoon met mijn broer wil overleggen, hoor ik het commentaar van mijn schoonzus op de achtergrond. Waar bemoeit die vrouw zich mee? Ik praat toch zeker met mijn broer en niet met haar? Ik heb mijn broer er dan ook al een paar keer op aangesproken of hij het er niet eens met haar over kan hebben, want ik wil niet dat ze mijn moeder iets aanpraat dat er nog lang niet is. Mijn broer verdedigt op zijn beurt zijn vrouw, maar ik denk dat hij eigenlijk niet zo goed weet wat hij ermee aan moet en zo de kool en de geit wil sparen. Ook dat vind ik heel stom, want hij weet toch zeker hoe onze moeder is? Het zou dus heel fijn zijn als mijn schoonzus eens wat vaker haar mond houdt, want nu moet ik mijn moeder steeds opnieuw geruststellen, en dat vind ik eerlijk gezegd hartstikke zielig voor haar.