‘Mijn nieuwe vriend wil dat ik mijn hond wegdoe’
Elisabeth (51) heeft sinds twee jaar een relatie met Peter (52). Daarvoor is ze zes jaar lang vrijgezel geweest, nadat het stuk liep met haar ex.
Om haar eenzaamheid wat tegen te gaan, besloot ze een hond te nemen, haar nieuwe maatje. Helaas klikt het niet zo met Peter en haar trouwe viervoeter Lucky.
‘Toen het uit ging met mijn ex zat ik in zak en as. En dat is nog rooskleurig uitgedrukt. Alle liefdesverdrietclichés zijn wel de revue gepasseerd: niet uit bed willen komen, alleen maar verdrietige muziek luisteren, geen hap door m’n keel krijgen… En vervolgens mezelf helemaal vol eten – als emotionele eter was het bij mij telkens alles of niets. Een periode waar ik logischerwijs niet graag aan terugdenk. Na een half jaar zo geleefd te hebben besloot ik dat er iets drastisch moest veranderen. Ik was te jong om de rest van mijn leven zo weg te kwijnen.
Mijn ex en ik hebben geen kinderen gekregen, vooral omdat hij dat niet wilde. Pas toen het tussen ons uit ging, besefte ik dat die kinderwens er bij mij wel in zat. Of dat echt zo was of dat het vooral mijn eenzaamheid was die dat gevoel teweegbracht, dat weet ik inmiddels niet echt zeker meer. Maar de beslissing om labrador Lucky te nemen, toen nog een puppy, is de allerbeste ooit geweest. Het klinkt gek, maar deze hond heeft me echt door de diepste dalen heen getrokken. Ik zou niet weten wat ik zonder hem had gemoeten.
Toen ik mij weer voorzichtig op de datingmarkt ging begeven, was ik daar ook heel duidelijk in: wil je mij, dan wil je Lucky. Ik weet de grappen die ze maken over ‘crazy cat ladies’, nou… Dat ging qua honden misschien wel voor mij op. Dat sommige mannen daar niet op zitten te wachten, een vrouw met een hond, daar had ik begrip voor. Toen ik Peter leerde kennen klikte het gelijk al, en hij stond heel positief tegenover een vrouw met een hond. ‘Dit wordt ‘m’, dacht ik al snel over hem. We hadden het zó leuk samen.
Dus toen we na een jaar besloten samen te gaan wonen, voelde dat ook hartstikke goed. En het gíng ook hartstikke goed. Tot na ongeveer een half jaar… ‘Gek word ik van dat beest!’ riep hij uit. Te veel haren (terwijl ik elke dag stofzuig), teveel gedoe, nooit spontaan een weekendje weg kunnen… Tsja, dat is inderdaad zo, maar daar had hij toch ook bewust voor gekozen? De eerste maanden reageerde ik er niet op. Maar toen hij drie maanden geleden serieus wilde praten, voelde ik ‘m al aankomen. De hond moest weg, zei hij.
Hoe kan hij mij nou voor deze keus zetten? ‘Het is de hond of ik’, zei hij, maar hij voegde er wel aan toe dat het ongezond was hoeveel ik van een ‘simpel huisdier’ hield. Dat was als een klap in mijn gezicht — ik dacht dat hij het begreep. Lucky is voor mij niet een simpel huisdier. En ik kan hem niet zomaar wegdoen, dat zou m’n hart breken. Maar Peter kwijtraken wil ik ook niet, en dat zou wel het gevolg zijn van de keuze om Lucky te houden. Een latrelatie heb ik voorgesteld, maar dat wil Peter niet. Ik weet dat ik moet gaan kiezen, maar ik stel het uit… Deze keuze wil ik nooit maken.’
Elisabeth’s naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
