Franska.nl

 

‘Als iemand vraagt wat ze doet zegt ze altijd met veel aplomb dat ze actrice is. Ze gedraagt zich al zolang ik me herinner als een diva en elk woord dat ze uitkraamt wordt vreselijk overdreven gearticuleerd. De werkelijkheid is dat ze nooit verder is gekomen dan een paar bijrolletjes en dat helemaal niemand ooit van haar heeft gehoord. Mensen die haar niet kennen zie je steeds hun hersens pijnigen na haar introductie: “Goh wat leuk. Waar heb je in gespeeld? O ja. Nu je het zegt…” Niet dus. Maar zeggen dat ze zelfs nog nooit van die ene serie hebben gehoord vinden ze waarschijnlijk te pijnlijk.

 

Ik schaam me voor mijn moeder. Erger me kapot aan haar aanstellerij. Alles moet altijd om haar draaien en als dat even niet zo is gaat ze als een klein kind zitten mokken en faket ze hoofdpijn. Zelfs toen ik was geslaagd voor mijn vwo kon ze het niet opbrengen om voor één keer eens een stapje terug te doen en mij mijn victorie te gunnen. Ook als haar niets wordt gevraagd weet ze ieders aandacht te ‘vangen’. ‘Hoe gaat het?’, vraagt iemand dan.

 

‘Ups en downs,’ zegt ze dan met haar rare gearticuleer. ‘Maar gelukkig sinds kort weer meer ups dan downs.’ De vervolgvraag laat zich raden: ‘Wat was er dan met je?’ Dat is hoe ze het spel speelt.

 

Ik ben sinds drie jaar het huis uit, maar natuurlijk kan het nooit eens over mijn studie, mijn leven, mijn toekomstplannen gaan. Zij is immers ‘slachtoffer’ omdat ze zich al die jaren heeft opgeofferd voor mij en nu, nu ze te oud is om haar acteercarrière weer op te pakken, zit zij alleen thuis. Alsof ze geweldige rollen heeft laten schieten om er voor mij te zijn en alsof haar leven is opgehouden sinds ik het huis uit ben en zij alleen woont.

 

Laatst klaagde ze tegen me dat er nooit iemand langskomt. Ik vroeg haar of ze echt geen idee heeft wat daar de reden van is en hoe het komt dat ze nul echte vrienden heeft. Ze zat al te snikken voordat ik halverwege mijn eerste zin was. Omdat ze weet wat er gaat komen en dat absoluut niet wil horen. Ik vraag me weleens af hoe lang ík het nog kan volhouden om bij haar langs te gaan en om naar haar verwijten over mijn zogenaamde ondankbaarheid te moeten luisteren. Want veranderen gaat ze natuurlijk nooit. Daar heb ik me allang bij neergelegd. Want stel je voor dat ze zou moeten toegeven dat haar hele leven één grote leugen is geweest. Dat zou betekenen dat ze finaal zou doordraaien.’

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.