Franska.nl

‘Mijn moeder was een vrouw van weinig woorden’

‘Maar wat was ze ruimdenkend en wijs!’

 

 

‘Het ging niet meer tussen mij en mijn man. We verkeerden al bijna twee jaar in een permanente crisis en we zagen geen weg meer om eruit te komen. Het woord scheiding was al vaker dan eens gevallen. Onze kinderen, ons huis, ons leven en ons bedrijf weerhielden ons. Er zou en heleboel meer dan alleen ons huwelijk sneuvelen als we dit zouden doorzetten. ‘Een adempauze,’ stelde een vriend voor. Niet als in even een weekje apart, maar een half jaar. Als we er serieus uit wilden komen was dit misschien de weg.

 

Het was het gesprek van de dag in ons dorp. Hoewel ik er zelf – en onze jongste dochter die met mij meeging – niets van meekreeg, kreeg vooral onze oudste dochter – die bij haar vader achterbleef – het voor haar kiezen. Ze moest heel vaak horen dat het onvoorstelbaar was dat een moeder één kind meenam en het andere aan haar lot overliet. Natuurlijk lag dat allemaal net iets genuanceerder, maar op nuances zat niemand te wachten toen het roddelcircuit eenmaal op stoom was.

 

Na een half jaar kwam mijn moeder me een keer opzoeken. Ze zei dat ze me bewonderde voor deze stap. Hoewel ze niet had staan springen toen ik het aankondigde, had ze er wel degelijk respect voor. Als ze eerlijk was, had zij jaren geleden hetzelfde moeten doen. In plaats daarvan had zij haar huwelijk met pappa langzaam laten afglijden tot een koude oorlog waarin niemand de ander nog het licht in ogen gunde en er al helemaal niet meer werd gecommuniceerd. Ze was wat dat betreft geen voorbeeld voor haar kinderen geweest. Dat was ik wel.

 

Na dat bezoek van mijn moeder voelde ik me minder schuldig en kon ik voor eerst écht over ons huwelijk en mijn rol daarin na gaan denken. Een paar weken later zagen mijn man en ik elkaar weer voor het eerst. We hadden meer met elkaar te bespreken dan in één weekend paste. Nadat ik acht maanden van huis was geweest en mijn man en ik elkaar frequent en uitvoerig hadden gezien en gesproken, durfden we het weer aan. Ik had er heel erg naar uitgezien om weer naar huis te gaan en met z’n viertjes samen te zijn. Alleen dat dorp, die mensen, daar zag ik niet naar uit.

 

Op de eerste de beste donderdag stond mijn moeder ’s ochtends op de stoep om te vragen of ik mee naar de markt ging. Hoewel ik niet wilde, ging ik toch. Eenmaal buiten gaf mijn moeder mij een arm. ‘Rug recht en neus in de lucht,’ zei ze. ‘Laat die mensen maar kijken. Volgende week is er vast iemand anders die ze na kunnen staren en dan zijn ze jou al lang en breed vergeten.’

 

Zo was mijn moeder. Een vrouw van weinig woorden, maar met een groot vermogen tot zelfreflectie en bijzonder ruimdenkend – zeker voor haar tijd. Ze was dan misschien geen lichtend voorbeeld geweest als het op het huwelijk aankwam, maar op alle andere vlakken viel er tot haar dood heel veel van haar te leren.’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.