Franska.nl

‘Mijn moeder was een bijzonder autonome vrouw’

 

 

‘Geheel in haar stijl had ze haar afscheid tot in de puntjes voorbereid.’

 

‘Mamma was al enige tijd ziek, maar daarover hoorde je haar nooit klagen. Toen de pijn te erg werd plande ze eenvoudig haar afscheid. Dat had ze in haar eentje beslist. Mamma was het toonbeeld van een autonome vrouw en daar hoorde de dood op een door haarzelf gekozen tijdstip wat haar betreft gewoon bij. Voordat het zover was vroegen we haar hoe ze haar uitvaart geregeld wilde hebben. Ze zei dat we ons daarover geen zorgen moesten maken. Zodra haar hart niet meer zou kloppen zou er een envelop aan ons dochters worden overhandigd en daar stond precies in hoe ze een en ander voor zich zag. Geheel in mamma’s stijl had ze allang zelf geregeld wat er te regelen viel.

 

De kist werd bezorgd na één enkel telefoontje met de begrafenisondernemer en die kist werd gesloten zodra mamma erin opgebaard lag – ze schreef in haar brief dat ze de aftakeling wel welletjes vond en dat we ons haar verder maar moesten herinneren zoals ze ooit was geweest. Haar kist moesten we daarna maar lekker in haar woonkeuken laten staan. De bloemen zouden vanzelf volgen en er zou ook volop eten en drinken worden bezorgd zodat we met iedereen die dat wilde het leven uitbundig zouden kunnen vieren. 

 

‘Vraag iedereen die jullie lief is om langs te komen. Hef samen het glas, ga lekker samen aan tafel zitten en geniet. Van elkaar en van het leven!’ luidde haar boodschap.

 

Haar laatste wens betrof de dag van de crematie. Ze wilde geen aula en geen toespraken. Geen gesnotter en geen pijnlijke stiltes, geen muziek en al helemaal geen samenzijn na afloop. Haar kist zou worden opgehaald, zo had ze bepaald, om daarna in de rouwauto naar het crematorium te worden vervoerd. Per slot van rekening worden we allemaal alleen geboren om ook alleen weer dood te gaan.

 

‘Intussen blijven jullie lekker in mijn huis en maken jullie er hopelijk een feestje van.’

 

Wat ze nog wel heel graag wilde was dat we haar kist zouden ronddragen door haar tuin alvorens ze de auto in zou gaan.

 

‘Dag lieve dochters van me! Ik kan jullie niet vertellen hoezeer ik van jullie genoten, gehouden en geleerd heb. Zonder jullie zou mijn leven nooit geworden zijn wat het nu was: de moeite waard om iedere dag te leven. Probeer niet te verdrietig te zijn. Het leven en de dood zijn nu eenmaal onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ik beloof jullie dat ik jullie een seintje zal geven als ik aan gene zijde ben aangekomen. Daar zal ik over jullie waken en geduldig wachten totdat het jullie tijd is.’

 

Toen de rouwauto met haar kist de straat uit was en we terug in haar woonkeuken kwamen flikkerde de lamp boven de eettafel een paar keer om daarna te doven en tot slot weer voluit te gaan branden.

 

‘Op mamma,’ hieven we samen het glas. ‘Ze was zonder twijfel de meest bijzondere en liefdevolle moeder die we ons ooit hadden kunnen wensen.’’

 

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.