Ach, ik heb er zelf hard voor gewerkt. Mijn man heeft geen idee hoeveel spaargeld ik heb. Dat klinkt misschien schokkend, maar voor mij is het een bewuste keuze. Niet omdat ik hem niet vertrouw, of omdat ik denk dat hij onverantwoordelijk met geld omgaat. Integendeel, we hebben samen een goed leven opgebouwd, met gedeelde kosten en financiële afspraken die voor ons werken. Maar mijn spaargeld? Dat is iets van mij alleen.

Het is inmiddels iets van veertigduizend euro. Best wat, en dat voelt ook lekker. Maar het hoeft mooi niet allemaal op één grote pot, hoor. Hij heeft daar ook vrijheid in, vind ik. Samen delen we alle vaste lasten en betalen we ons huis af. We zorgen voor onze kinderen en kleinkinderen, natuurlijk. We hebben gewoon genoeg verdiend. Maar die extra’s die ik heb opgebouwd door te beleggen of te sparen? Dat is ook mijn eigen potje. En als ik een keer iets duurs wil kopen, kan ik dat lekker zonder overleg daarvan doen, toch?

Hij weet dat ik spaar, maar hij weet niet precies hoeveel. En eerlijk gezegd denk ik niet dat hij zich daar zorgen over maakt. We betalen samen de hypotheek, de boodschappen en andere vaste lasten. Hij heeft zijn eigen spaargeld, en ik het mijne. Zo heb je allemaal je stille dingen in een huwelijk – ik zie daar geen problemen in. Moet je alles altijd eerlijk vertellen? Kijk, hij denkt misschien dat het om tienduizend euro gaat, of zo. Al vraagt hij er ook nooit naar. Als hij er direct naar vraagt, zal ik het wel eerlijk vertellen, denk ik. Maar zolang hij dat niet doet, vraag ik het ook niet aan hem. We hebben zat en daardoor is er ook geen gedoe over. Een klein geheim moet kunnen.’