Franska.nl

‘Mijn man en ik hadden een zwak voor onze vriend’

‘Inmiddels is hij een blok aan ons been geworden.’

 

Mijn man en ik hadden een zwak voor hem gekregen – ikzelf vooral – toen onze vriend werd verlaten door zijn vrouw, sukkelde met zijn werk, zich wanhopig afvroeg hoe het nu met hem verder moest en kampte met eenzaamheid. We vingen hem op waar we konden en nodigden hem sowieso uit voor Kerst, Eerste Paasdag en Oudejaarsavond, want van zijn twee zonen hoefde hij niet al te veel te verwachten en heel veel vrienden die voor hem klaarstonden waren er verder ook niet.

 

Zijn aanwezigheid bracht vooral zware energie met zich mee en mijn man en ik moesten elkaar ervoor behoeden om er niet gedeprimeerd van te raken of ons mee te laten slepen in zijn boosheid, die meteen na de ergste schok kwam opzetten. We lieten hem begaan, want wij konden het hebben. En deze fase zou ongetwijfeld overgaan.

 

Toen we elkaar op een dag aankeken en moesten bekennen dat we tegen de komst van onze vriend opzagen, kwamen we tot de conclusie dat dat vooral met die boosheid te maken had. Het verdriet om het verlies van zijn vrouw – en alles wat daarmee samenhing – was in de loop van de tijd gesleten. Alleen werd die boosheid nu geprojecteerd op andere zaken. Boos op de politieke ontwikkelingen in de wereld, boos op zijn zus die aan een herdershond-pup was begonnen zonder verstand van honden te hebben, boos op zijn aanstaande schoondochter die als niet-Nederlandse weigerde te investeren in de Nederlandse taal. Boos op de hele wereld en vooral boos op zichzelf.

 

De dates die hij heeft, lopen stuk voor stuk op een fiasco uit. We vroegen hem of hij zich bij die vrouwen net zo gedraagt als bij ons. Tot onze verbijstering antwoordde hij dat hij echt wel weet wat we bedoelen en dat dat zijn valkuil is. ‘Stop er dan mee. Ga in therapie voor mijn part. Maar hou hier mee op vriend, want wij trekken dit ook niet meer. Je bent een boze oude man geworden!’

 

Soms zit hij zich zichtbaar in te houden aan tafel en staat hij opeens op om naar huis te gaan – nukkig in plaats van boos, maar daarom niet minder vervelend. Soms zakt hij door het ijs omdat hij het niet meer houdt en toch weer begint te fulmineren. Dan spreekt mijn man hem toe. Aangezien we niet weten hoe we hem kunnen helpen en hijzelf geen hulp zoekt, nodigen we hem steeds minder uit en beginnen we zelfs al omtrekkende bewegingen te maken als hij zelf het initiatief neemt.

 

Hij geeft alles en iedereen de schuld van het feit dat zijn leven niet is geworden wat hij dacht dat het had moeten worden. Dat is hij gaan zien als een groot onrecht dat hem is aangedaan en daar blijft hij in hangen en stopt hij al zijn energie in. In de tussentijd komt hij steeds meer alleen te staan en wordt hij steeds meer gegijzeld door zijn eigen onvermogen. En dat terwijl het leven ook voor hem echt wel een feestje kan zijn zolang hij zelf de slingers maar wil ophangen.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.