Mijn eerste kerst als gescheiden vrouw

 

Nou heb ik kerstmis altijd al lastig gevonden. En als je ‘vers’ gescheiden bent, moet je zorgen dat je er niet sneu bij zit.

 

 

Nooit zal ik die kerst vergeten toen ik nog maar net bij de vader van mijn kinderen was vertrokken. Mijn nieuwe vriend zou vrijblijvend langskomen en we hadden niks gepland – we zouden wel zien. Vrijheid blijheid, toch? Maar het was druilerig weer en we hadden dus he-le-maal niets te doen. Er kwam niemand, de familiefilm was uitverkocht en de speeltuin dicht, het restaurant hadden we moeten reserveren. We hingen rond in huis en de verveling hing in dichte wolken van landerigheid om ons heen.

 

“Het is niet gewoon mis,” sprak mijn vriend, “het is zelfs kérst-mis.”

 

Sindsdien plemp ik Kerstmis netjes vol met afspraken, zoals de meeste mensen. Eén keer heb ik bewust gepland om alleen thuis te zitten, met een naderende deadline van een boek dat ik aan het schrijven was. De kids waren bij hun vader, en ik herinner me hoe lekker het was om met een mandje aan mijn arm alleen voor mezelf boodschappen te doen, lichtvoetig slalommend tussen al die arme afgepeigerde kerstvierders met hun hoog opgetaste winkelwagentjes. Maar toch… die dagen alleen doorbrengen zonder toe te geven aan vlagen van eenzaamheid en zelfmedelijden was wel een uitdaging.

 

Nu zag ik een nieuwe uitdaging naderen. Afgelopen zomer ben ik geruisloos gescheiden. Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen, met eigen gezinnen en slierten schoonfamilie met bijbehorende kerstverplichtingen. Dochter had eind oktober al een app-groep gemaakt die nog net niet heette ‘wat doen we met moeder met de kerst’, maar daar leek het wel op. Er ontstond een ingewikkeld ge-heen-en-weer van wie wanneer wel kon en wanneer echt niet omdat ze elders verwacht werden. ‘Geen punt,’ appte ik, ‘laten we dan ergens tussen kerst en oud en nieuw iets met ons allen doen.’

 

Innerlijk bereidde ik me voor op een eenzame kerst. Niks aan de hand, sprak ik mezelf toe. Ik heb genoeg te doen. Ik ga gewoon weer met een mandje aan mijn arm lekkere dingen voor mezelf kopen. Maar iets in me protesteerde. Te sneu, te zielig. Gescheiden vrouw op leeftijd, alleen met de kerst.

 

Nou het is helemaal in orde gekomen hoor. De uitnodigingen kwamen van alle kanten. Een vriendin wil me op haar kerstlunch, mijn broer en schoonzus komen, en uiteindelijk bleken de kinderen en kleinkinderen ook nog met z’n allen op tweede kerstdag bij mij te kunnen komen.

 

Dus nu heb ik weer de normale kerststress. Wat zet ik ze voor, hoe krijg ik al die boodschappen in huis, wordt mijn kat niet bang voor de hond van mijn broer? Horen er cadeautjes te komen en zo ja wat koop ik voor wie en moet ik een boom? Wat kunnen zeven opgewonden kinderen doen in dit kleine huisje, gaan ze zich niet vervelen, moeten we naar buiten of zal ik een sjoelbak kopen? Heb ik wel genoeg borden en kopjes, is er ruimte voor al dat eten in mijn koelkast…?

 

Geruststellend normaal.

 

Het belangrijkste verschil is eigenlijk dat ik geen rekening hoef te houden met de wensen van een echtgenoot. En dat scheelt toch.

 

Door: Lisette Thooft

Lisette Thooft is rebalancer en noemt zichzelf ‘lijf- en schrijfcoach’. Ze schrijft al jaren voor vrouwenbladen en spirituele tijdschriften en is auteur van 18 boeken over persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast is ze moeder en grootmoeder

Afbeelding van Lisette Thooft