‘Ze zit al heel lang niet lekker in haar vel. Mentaal dan, en fysiek eigenlijk ook niet. Nadat ze kinderen heeft gekregen is mijn dochter eigenlijk depressief geworden: ze doet alles wat ze moet doen, maar met weinig lol.

Ze lacht niet meer zoals vroeger. En alles wat ze doet, doet ze gewoon heel vlak en koeltjes. Er zit geen passie en vreugde meer in. Je merkt het als je met haar praat. Ze is half afwezig, dan vertelt ze soms iets over hoe het met haar gaat, en dan weer helemaal niets. Uiteindelijk is ze heel gesloten, merk ik nu als moeder. Ik had het nooit zo door, en ik dacht dat dit gewoon bij haar persoonlijkheid hoort. Maar nu zie ik toch een vervelend patroon in haar gedrag en manier van praten: ze is stil, koud en afzijdig. Ze vindt gewoon van dingen weinig, omdat het haar niets kan schelen. Het is haar om het even, niets maakt haar heel blij of heel boos. En dat zijn allemaal tekenen van een depressie.

Of het te maken heeft met haar jonge kinderen, dat weet ik niet. Wel is het toen begonnen, omdat ze vanaf die periode ook slechter ging slapen en het veel drukker kreeg. Maar ze praat er amper over. En van haar kindjes houdt ze ook heel veel, hoor. Gelukkig maar. Ze is een lieve moeder voor haar kinderen, maar ze cijfert zichzelf op alle vlakken weg. Ze verzorgt zichzelf amper en kan nog weinig rust nemen. Ook leuke dingen met vriendinnen plant ze niet meer in: heel af en toe nog een etentje, maar ook daar heeft ze dan eerst geen zin in en achteraf was het ook niet zo leuk. Alles is zwart bij haar, niet eens een beetje grijs. Ze ziet alles somber in. De vakantie viel tegen, het weer was slecht want het was zo warm, haar vriendin is onaardig want die appt niet terug, haar spaargeld is te weinig… Zo kan ik wel doorgaan. Ik heb geen idee hoe haar partner dit allemaal volhoudt met haar. Eerlijk gezegd zou ik het allang beu zijn.

Nu zou ik het voor haar zo fijn vinden als ze aan de antidepressiva gaat. Zodat ze zich gewoon wat lekkerder en kalmer voelt. Maar dat weigert ze. Hoe haal ik haar nou over? Dit is toch ook geen levenskwaliteit, zo? Ik denk echt dat het haar kan helpen zich gewoon wat meer oké te voelen. Ze praat al zo weinig met me, maar ik wil dit zo graag voor haar. Hoe kan ik dit nou regelen? Uiteindelijk weet ik dat ze me dankbaar zal zijn voor deze hulp. Die hulp van een medicijn heeft ze gewoon nodig, want dit duurt al meer dan een jaar. Ik denk zelfs al twee jaar. Ze komt er zelf niet uit. Haar wereld is nu zo negatief, en dat hoop ik een beetje weg te nemen bij haar. Maar ja, naar wie luistert ze? Naar niemand. 

Ze wuift het maar een beetje weg en krabbelt elke dag maar voort. Ik maak me zo’n zorgen als moeder. Niet omdat ik bang ben dat ze zichzelf iets aan zal doen, zo intens is het gelukkig niet, die depressie. Maar soms is een depressie ook sluimerend, stilletjes aanwezig. Iets wat er altijd is, maar waar je niet over schreeuwt. Het beperkt haar zo in haar leuke leven, dat is zo jammer. De tijd krijgt ze nooit meer terug, en waar is toch haar leuke lach en levenslust gebleven? Dat maakte haar tot wie ze was. Maar die persoon zie ik allang niet meer. Alles is gewoon, oké, mama. Zeur niet zo. Dat zegt ze meestal. Het breekt mijn hart om haar zo somber en vlak te zien.”