Franska.nl

Mijn buurvrouw is woest omdat haar puberzoon bij mij thuis 18+ spellen mag spelen

Als de buurvrouw erachter komt dat haar puberzoon bij Esther wel 18+ games mag spelen zet dat de buurt op scherp.

 

 

Wat een gezellige buurtborrel had moeten worden, liep laatst uit op een fiasco, en dat had allemaal met Yvonne, mijn buurvrouw, te maken. Vorige week belde ze op een avond aan toen ik net met mijn gezin aan tafel zat. Ik vroeg nog of het even kon wachten, maar aan haar boze gezicht zag ik dat er iets aan de hand was. Ze was nauwelijks binnen of ze snauwde me toe dat ze niet wilde dat haar zoon Yari nog bij ons over de vloer zou komen. Ze vond het onverantwoord dat haar zoon van 14 zomaar bij ons kon komen om te gamen met 18+ spellen. Of ik wel wist hoe die spellen eruitzien. Dat er zoveel geweld in voorkomt. Dat ze niet voor niets voor volwassenen zijn en zeker niet voor jongetjes van 14. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn puber van 14 zenuwachtig op zijn stoel heen en weer schuiven. Noah had de afgelopen dagen inderdaad vaak met Yari op zijn kamer gezeten. En ja, ik weet dat ze dan zitten te gamen. En ja, ik weet ook dat het dan om een spel gaat voor 18 jaar en ouder. Een spel dat alle jongens uit de klas spelen, thuis of ergens anders.

 

Wekenlang had Noah lopen zeuren dat hij het spel ook wilde hebben. En natuurlijk zijn mijn man en ik niet van gisteren, wij wisten heus wel dat hij het al lang ergens bij een vriendje thuis had gezien. En omdat we niet willen dat Noah stiekem dingen doet, hebben we het gewoon maar op tafel gegooid. Hij mocht het spel kopen van zijn eigen zakgeld onder de voorwaarde dat zijn vader eerst een paar potjes met hem zou spelen. Dat zijn huiswerk er niet onder mocht lijden en dat hij het bij ons thuis met vrienden mocht spelen als de ouders van die jongens dat ook oké vonden.

 

Glunderend kwam Noah thuis met het spel en ging meteen met zijn vader naar boven. Mijn man houdt ook wel van spelen met de PlayStation, en zo hadden ze eigenlijk de grootste lol met elkaar. Natuurlijk had mijn man ook wel een goed gesprek met Noah over het geweld in het spel, maar hij vond dat Noah verstandig genoeg was om te zien dat dit natuurlijk eigenlijk belachelijk was. Dus de afgelopen weken kwam er af en toe een klasgenoot mee die gezellig een potje kwam gamen. De jongens verdwenen naar boven met chips en cola en zo af en toe hoorde ik ze enthousiast naar elkaar roepen. Tuurlijk had ik eerst gevraagd of ze dit spel ook van hun ouders mochten spelen, en ik ging ervan uit dat ze niet tegen mij zouden liegen. Bovendien ken ik die ouders niet eens, want Noahs klasgenoten komen niet hier uit de buurt.

 

Ook onze buurjongen Yari zat regelmatig bij ons te gamen. Volgens Noah was hij erg goed en had hij al een heleboel levels gewonnen. Yari had Noah in vertrouwen verteld dat hij het spel ook had, verstopt achter het nachtkastje naast het logeerbed op zolder. Hij had het gekocht van cadeaukaarten die hij voor zijn verjaardag had gekregen. Zo zouden zijn superstrenge ouders er nooit achter komen dat hij het had. Want van zijn pa en ma mocht hij niks, zei hij, en dus speelde hij het stiekem bij hem op zolder of bij ons thuis. Eerlijk gezegd wist ik niet zo goed wat ik hiermee aan moest. Yari is na school bijna altijd alleen thuis omdat zijn ouders allebei fulltime werken, dus dat hij wat gezelligheid zoekt, snap ik best. Maar of hij nou komt voor de chips, de cola en het gamen of voor mijn zoon, daar kan ik mijn vinger niet op leggen. Ik liet het dus maar aan mijn zoon over. Zolang hij het gezellig vond dat Yari bij ons over de vloer kwam, vond ik het prima.

 

En nu staat mijn buurvrouw me in mijn huis uit te foeteren dat ik een slechte moeder ben. Op een of andere manier is ze erachter gekomen dat haar zoon regelmatig met mijn kind zat te gamen. Met spellen die zij absoluut verboden had. En ik liet dat zomaar gebeuren? Noah moest maar een ander vriendje zoeken; zij wilde niet langer dat haar Yari bij ons over de vloer kwam.

 

Blijkbaar ging dit als een lopend vuurtje door onze buurt, want toen we in het weekend bij een buurt-BBQ waren uitgenodigd, werd ik er zelfs op aangesproken. Ik zat net met een groepje vrouwen aan een wijntje toen mijn buurvrouw het fijntjes ter sprake bracht. Wat de anderen ervan zouden vinden als hun minderjarige kinderen die games voor volwassenen wel bij iemand zouden mogen spelen. Ik had meteen door dat het over mij ging en zei smalend dat ik niet op mijn achterhoofd was gevallen. Dat ik liever had dat mijn kind eerlijk en oprecht was en dat gewoon thuis hardop kon zeggen. Het lag op het puntje van mijn tong om te vertellen dat haar zoon helemaal niet zo braaf was. Dat ik precies wist waar dit verboden spel in haar huis lag, maar ik hield wijselijk mijn mond. Maar ik had echt wel door dat de meeste moeders mijn buurvrouw heel schijnheilig gelijk gaven. Alsof hun jongens zo braaf zijn. Die gasten hebben allemaal weleens spellen gedaan voor volwassenen, maar dan stiekem.

 

Uiteindelijk ben ik maar opgestaan en weggelopen, want ik had er helemaal geen zin in om als het zwarte schaap weggezet te worden. Ik kom er gewoon voor uit dat mijn zoon die spellen wel mag spelen, en dat wordt me door die vrouwen blijkbaar niet in dank afgenomen. Nu kan ik de buurjongen wel verklikken en zijn moeder vertellen wat hij in werkelijkheid doet, maar dat wil ik niet. Zo zit ik gewoon niet in elkaar, en dat joch kon er tenslotte ook niets aan doen dat hij zo’n draak van een moeder heeft. Maar dat mijn buurvrouw mij nu overal zwartmaakt, vind ik echt belachelijk.