De kinderen van Tiny, mijn buurvrouw, hebben haar geleerd hoe WhatsApp werkt. In eerste instantie stond ze daar totaal niet voor open, omdat ze zichzelf daar te oud voor vond. Toch benadrukten haar kinderen dat het handig zou zijn om haar praktische berichtjes te kunnen sturen. Uiteindelijk ging ze overstag – en werd ze zelfs enthousiast. Zo enthousiast, dat haar ge-app me inmiddels behoorlijk begint te irriteren.

Een schat van een buurvrouw

Tiny is een schat, dat vooropgesteld. We wonen al jaren naast elkaar en hebben goed contact. Ze is wel een beetje een ‘social controlfreak’, maar dat komt uit bezorgdheid. Als ik vijf nachtdiensten achter de rug heb, komt ze me vaak de oprit op met twee zelfgebakken broodjes. Omdat ze vindt dat ik goed moet eten na al dat harde werken – superlief.

Andersom kijk ik ook even of haar overgordijnen open zijn ’s ochtends, zodat ik weet dat alles goed gaat. We hebben dus echt een fijne band.

WhatsApp als nieuwe hobby

Dat is nog steeds zo hoor, maar sinds Tiny WhatsApp op haar mobiel heeft, lijkt er een wereld voor haar te zijn opengegaan. Waar ze vroeger aan het haken of puzzelen was, zit ze nu – naar mijn idee – de hele dag op haar telefoon. Net als haar vriendinnen van 70-plus.

Alles moet gedeeld worden

En dat is waar het begint te wringen. Tiny ontvangt allerlei berichten van haar leeftijdsgenoten – en stuurt die vervolgens door naar mij. Omdat ze “te mooi zijn om niet te delen”. Volgens haar dan.

Ellenlange berichten met spreuken en filmpjes

Het zijn vooral lange apps met levenswijsheden, huishoudtips, spreuken, gedichtjes en filmpjes van haar kleinkinderen. Ik snap dat zij hiervan geniet, maar voor mij is het totaal niet relevant. En eerlijk gezegd: ik heb er gewoon geen tijd voor.

Eerst nog lief, nu te veel

In het begin reageerde ik nog netjes, omdat ik het leuk vond voor Tiny dat ze zo opbloeide in de digitale wereld. Maar inmiddels komen de berichten me echt de keel uit. Ik reageer nu veel minder.

De schuldige smiley

Tiny merkt mijn stilzwijgen wel op, maar begrijpt de oorzaak niet. Als ik even niks zeg, krijg ik een appje: “Hallo buuf, gaat het wel goed met je? Ik krijg helemaal geen antwoord”. En dan voel ik me weer schuldig.

Tijd om duidelijk te zijn

Met een “Sorry Tiny, ik ben even druk”, laat ze het dan meestal wel rusten. Maar ik denk dat ik binnenkort wat eerlijker moet zijn. Aangeven dat ik het geweldig vind dat ze zo geniet, maar dat ik niet alles hoef te lezen of te ontvangen.

Grenzen stellen met liefde

Dat zal misschien even slikken zijn voor Tiny. Want in haar ogen delen we alles. En dat klopt ook, maar dat “alles” moet wel binnen de perken blijven. Tien pingels per dag is gewoon te veel. Tijd om op een vriendelijke manier een grens te trekken.