Marijes man was altijd al een opgewonden standje
‘Sinds hij door corona veel thuiswerkt lijkt hij wel een bom die op scherp staat.’
‘Toen ik mijn man leerde kennen gebeurde het soms. Maar niet zo heftig dat het onder mijn huid ging zitten. Dat is nu wel het geval. Sommige woedeaanvallen zijn te erg om naast me neer te leggen. Het is nooit goed te voorspellen wanneer hij losbarst. Omdat de aanleiding in mijn ogen geen aanleiding kan zijn voor zulk gedrag. Een stekker die niet vlotjes uit het stopcontact wil kan de trigger zijn. Dat verzint niemand toch? Een nieuwsbericht waar je het niet mee eens bent, daar kan je je over opwinden. Maar uit je plaat gaan? Totaal flippen?
Vloeken en tieren alsof het bericht over jezelf gaat? Geschreven is om jou persoonlijk een hak te zetten?
Zijn boosheid is zo chronisch geworden dat zijn gezicht ernaar is gaan staan. Tussen zijn wenkbrauwen staan twee diepe verticale lijnen gegroefd waardoor hij er ook boos uitziet als hij dat niet eens is. Hij vloekt om niets, verheft zijn stem zonder reden, smijt met spullen door het huis om niks. In het verkeer is hij zo erg dat ik weiger nog bij hem in te stappen als hij erop staat om te rijden – waar hij op staat omdat hij ervan overtuigd is dat niemand zo goed en safe rijdt als hij. Hij vloekt, claxonneert, geeft andere automobilisten woeste blikken, roept ‘fuck off’ en geeft ook die middelvinger – ja ook die.
Het werd me te veel sinds hij door corona veel thuiswerkt. Daarvoor was hij overdag altijd op kantoor en had ik het rijk voor mij alleen. Nu hoorde ik hem tieren achter zijn laptop.
Toen de printer laatst kuren vertoonde, heeft hij de papierlade kapotgeslagen op zijn bureau. Ik zei dat ik er bang van werd, bang van hem. Hij schreeuwde dat ik niet overal zo’n punt van moet maken. ‘Doe eens een keer relaxed mens!’ Laatst vroeg ik of hij de tafel even kon afruimen. Dat kon. Al smeet hij een handvol bestek met zoveel venijn in de spoelbak dat de krassen erin gekerfd staan.
Ik denk dat er meer aan de hand is dan een karaktertrek die scherper wordt. Ik ben bang dat er een wereld van frustratie, onvrede en teleurstellingen achter schuilgaat. Ik heb geprobeerd om het daarover met hem te hebben. Heel rustig en weloverwogen. Hij snapte echt wel wat ik bedoelde, zei hij, en dat was in ieder geval iets. Maar hij bleef ook volhouden dat het allemaal helemaal niets met mij te maken heeft. ‘Geloof me nou. Je moet er echt mee ophouden om dit zo persoonlijk te maken.’ Maar daarmee is de kous voor mij niet af. Ik vind het niet oké om met iemand te leven die als een bom is die op scherp staat.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
