Knuffelen met Franska
Margreet is professioneel knuffelaar, maar kwam er door een impulsieve actie achter dat niet iedereen dat is.
Ik weet niet zeker of ik het van haar zeggen mag, maar Franska is niet iemand van de dikke pakkerds en de klapzoenen. Eigenlijk denk ik weleens dat ze altijd rode lippenstift draagt, opdat ze anderen niet op de wangen hoeft te zoenen. Niemand is meer bedreven in het geven van welgemeende luchtzoenen dan zij. Zo bedreven dat het voelt alsof het echte zoenen zijn, maar dan zonder smakgeluid. Ik begrijp het wel, want al dat gezoen met jan-en-alleman hoeft voor mij ook niet echt. En zo’n luchtzoen voelt een stuk specialer dan een ferme handdruk.
Het geval wil, dat ik heel erg van het knuffelen ben, en daar heb ik met Franska een modus in moeten vinden…
Ik weet nog goed dat ik Franska voor het eerst een knuffel wilde geven. Of eigenlijk dat ik vroeg om een knuffel van haar. M’n vent zat al twee weken in het buitenland en terwijl ik over de redactie liep, kreeg ik ineens de onbedwingbare behoefte om even iemand in mijn armen te sluiten. Ik wilde even een moment van warm, fysiek contact. Het was een acute primaire levensbehoefte, zoals je voelt dat je nú moet eten of nog urgenter nú moet plassen. ‘Ik heb even een knuffel nodig’, zei ik dwingend, onderwijl me in de eerste de beste armen stortend. Dat waren de niet geheel welwillende armen van Franska, op wiens gezicht ik in een fractie van een seconde de volgende emoties las: verbazing, schrik, paniek, berusting en tot slot welwillendheid. Na een korte, onhandige omhelzing, die desalniettemin goed voelde, kuchten we allebei een keer ongemakkelijk, klopten we onze kleren en gingen we ieders ons weegs.
Ik realiseerde me dat ik met m’n spontane actie bij haar onbedoeld een grens was gepasseerd
Ik denk nog vaak met liefde en een lach terug aan dat moment. Ik realiseerde me dat ik met m’n spontane actie bij haar onbedoeld een grens was gepasseerd en dat ze me, ondanks haar terughoudendheid, tegemoet was gekomen.
Je begrijpt: in onze vriendschap en in onze relatie als werkgever/werknemer hebben we niet veel af geknuffeld. Misschien juist daardoor leerde ik dat vriendschappen vele vormen van intimiteit met zich meebrengen en dat er meerdere mogelijkheden zijn om je genegenheid en verbondenheid uit te drukken.
Maar ik blijf van mening dat een knuffel soms gewoon moet! En ik denk dat Franska dat met me eens is; toen ze me huilend ontsloeg en ik dat ontslag huilend ‘in ontvangst nam’, liet de dame van personeelszaken ons even alleen en vonden we troost in elkaars armen; om vervolgens even ongemakkelijk te kuchen, onze tranen te drogen en ieder ons weegs te gaan.
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze werkte jaren bij Libelle, waar Franska haar baas was. In de loop der jaren bloeide er een voorzichtige vriendschap tussen de twee, die zich nog steeds aan het ontwikkelen is.
