Een beetje zenuwachtig ben ik. Opgewonden, zou Flo het noemen. Zo’n roezeltje in je buik dat vertelt dat er iets leuks gaat komen. Mijn tank is pas halfleeg, maar toch vul ik hem even bij. En voor de verandering ben ik ruim op tijd. Een uitje staat op het programma en dat zomaar op een donderdagmiddag. Normaal zou dit als spijbelen voelen, maar nu niet. Ik vind dat we dit zo ontzettend verdiend hebben dat er geen druppeltje schuld om me heen drijft.
Over twintig minuten zal ik het krakende kiezelpad van Flo oprijden en haar stemmetje “Mamaaaaa, we gaan naar Frozen!” horen roepen. Vorig weekend heb ik haar verteld dat we naar een voorstelling mogen van Frozen. Dé voorstelling. Van de echte Frozen. In het echte Circustheater. Maar dan wel in een prikkelluwe versie waarbij de zaallichten zachtjes aanblijven, er maar één keer geklapt zal worden en waar speciale ruimtes zijn waar je je even kan terugtrekken als je daar behoefte aan hebt. Flo had het leuk gevonden, heel leuk. En vijf minuten later had ze gezegd dat ik haar echt niet hoefde op te halen voor de Frozen-show. Ze bleef gewoon wel in haar huis. Toen ik: “Vind je het soms een beetje spannend?” had gevraagd, had ze geknikt.
Op de bijrijdersstoel ligt een boekje dat de mensen van Stage Entertainment hebben gemaakt. Het hele theaterbezoek staat in foto’s uitgelegd. Van de parkeergarage tot de Frozen-letters bij de entree tot het hoekje waar je eventueel een verzwaard vestje kan lenen om je nog iets rustiger te maken. Ik raak het even aan.
“Mamaaaa, we gaan naar de Frozen-bioscoop!” Ik zat er niet ver naast met mijn voorspelling. Dat het nog leuker zal zijn dan de film. Dat ze Anna, Elsa, Olaf en Sven in het echt zal gaan zien, is bijna niet te bevatten. Flo klimt naast me in de auto. Ik zwaai nog even naar haar begeleider en geef haar dan het boekje. Met haar vinger wijst ze naar de foto’s en vertelt me wat ze ziet. “Welke pop zal ik uitkiezen?” Laat het aan mijn kleine shopaholic over om die foto vooral niet over het hoofd te zien.
In de rit naar Scheveningen tel ik de aaitjes en de keren dat Flo “Jij bent héél lief, mama.” zegt. Het zijn er minstens 55. In de lobby wacht Stella, onze supernanny die al twaalf jaar bij ons is, op ons. Ze woont in Noordwijk en is rechtstreeks naar het theater gekomen. Ook haar wacht een warm onthaal. Eerst naar de wc en dan, in de hoogste versnelling, naar de souvenirwinkel. Anna en Elsa horen bij elkaar dus ik strijk over mijn hart. Als Olaf er later ook bij moet, smelt ik bij het extreem zachte Frozen-dekentje. “Doe die ook maar,” knik ik naar de vrouw.
Als de voorstelling begint, voel ik even ongemak. Flo wil mijn telefoon – het zoethoudertje dat ik haar even gunde om de wachttijd te overbruggen – niet afgeven en roept op volumestandje 16: “NEE, Mama, geef die telefoon TERUG!” door de zaal. Ik voel ongemak, maar veel minder dan ik bij een reguliere voorstelling zou hebben gehad. Hier zijn we onder ons. Ik hoor nog een paar mensen geluiden maken die in een andere setting ongetwijfeld als storend zouden worden ervaren. Nu niet. Flo zegt met haar liefste stemmetje: “Heee, wie maakt daar nou zulke harde geluiden?” en glimlacht. Hier vinden we niets erg aan elkaar. We hebben genoeg aan een blik en een knik.
Dat Flo haar schoenen uittrekt, is oké. En op sokken naar de wc tijdens de voorstelling? Geen probleem. Uit volle borst meezingen met Het is Zomer en Laat het Los? Alleen maar ontroerend. Tijdens de voorstelling kijk ik om me heen. Naar de trosjes mensen die allemaal om een persoon in het gezelschap gevormd zijn. De hoofdpersoon kijkt naar het toneel. Hun gezelschap kijkt vooral naar die persoon. Ik zie armen om elkaar heengeslagen, moeders die hun kind kriebelen in het kuiltje van de nek. Ouders die, net als ik, meer opzij kijken dan naar voren. Ze hebben vast, net als ik, tranen die kopjes geven tegen de traanweg. Hoe mooi en ongekend goed de voorstelling Frozen ook is, kijken naar ons kind dat eens even helemaal echt kan genieten is pas écht onbetaalbaar. Daar kan zelfs geen internationaal gerenommeerde voorstelling tegenop.
