Franska.nl

 

‘Ik was vier jaar oud toen mijn moeder ziek werd en had geen enkel idee wat ze had en hoe erg het was. Als ik vroeg waarom ze een mutsje op had deed ze dat af met een ‘ik heb het gewoon een beetje koud hier in dat veel te witte ziekenhuisbed’ en als ik opmerkte dat ze heel erg vaak moest spugen gaf ze de schuld aan ‘dat vieze ziekenhuiseten’. Elke keer als ik eindelijk weer eens mee op bezoek mocht vroeg ik wanneer ze weer thuiskwam en elke keer was het antwoord dat dat heel snel zou zijn. ‘Nog heel even geduld lieverdje. Mamma komt heel snel weer thuis.’ 

 

Totdat ik hoorde dat mamma nooit meer thuis zou komen omdat mamma naar de hemel was gegaan. Het begrip ‘dood’ was te abstract. Ik kon het niet bevatten. En dat ze naar de hemel was gegaan zonder mij snapte ik ook niet. Ik was ontroostbaar, maar ook boos. Mamma had me beloofd dat ze snel weer thuis zou komen en nu kwam ze helemaal niet meer. Ze had er gewoon alles aan gedaan om me te sparen, zo legde mijn oma – haar moeder – het altijd aan me uit.

 

Heel veel jaren heb ik het echter niet kunnen verkroppen en niet kunnen begrijpen dat mijn moeder haar ziekte voor mij verborgen wilde houden. Als ze gewoon had gezegd hoe het ervoor stond had ze me in ieder geval nog kunnen zeggen hoeveel ze van me hield en dat ze altijd over me zou waken – of iets dergelijks. 

 

Sinds ik zelf moeder ben – mijn zoontje is bijna twee – kan ik steeds meer begrip opbrengen voor hoe mijn moeder omging met de wetenschap dat ze niet beter kon worden. Behalve dat dit soort gesprekken te beladen en te zwaar zijn voor kinderen om te kunnen bevatten, moet het voor de ouder ook een hel zijn. Als ik zou weten dat ik nog maar kort te leven had, zou ik kapot gaan elke keer dat ik naar mijn zoontje keek. Het valt niet te vertellen zonder zelf totaal te breken en de gedachte dat ik hem nooit meer zou zien zou té pijnlijk zijn. Dus dat mijn moeder er alles aan deed om me te sparen, dat snap ik nu wel. Daarmee spaarde ze zichzelf ook, voor zover dat mogelijk was in de onmogelijke spagaat waarin ze zich bevond.’ 

 

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.