Lieve generatie na mij,

 

Sorry, sorry, sorry. Alles moest bij ons altijd maar groter, beter en mooier, en we hebben blijkbaar niets geleerd van onze ouders die nog een oorlog hadden meegemaakt of op zijn minst nog gekampt hebben met de naweeën ervan. 

 

 

 

Wij riepen wel steeds dat er nooit meer een oorlog mocht komen, maar ondertussen wordt Europa nu gewoon weer overhoopgehaald door iemand die denkt dat alles maar kan en alles maar mag en dat alles altijd maar groter en groter moet.

 

En daar, lieve generatie na mij, dáár gaat het dus fout. Ook jullie denken namelijk dat alles maar moet kunnen en mogen, en groter moet. Dat jullie overal maar recht op hebben, dat niemand zich aan de regels hoeft te houden als hij daar even geen zin in heeft, en zijn mening mag laten horen, waar, hoe en wanneer hij maar wil.

 

Maar dat kan niet, hè!? Ik ken inmiddels zo veel mensen met een eigen mening dat ik tijd tekortkom om ze allemaal nog aan te horen. En achteraf gezien was ik ook veel gelukkiger toen we nog vonden dat je je allemaal een beetje moest aanpassen.

 

Dus dat hebben wij fout gedaan, lieve generatie na mij. Sorry. Wij hadden jullie juist moeten leren dat je je aanpast aan de grote meerderheid, en dat het onmogelijk is om allemaal steeds maar weer je zin te krijgen. Als ikzelf vroeger thuiskwam met de mededeling dat de juf me een standje had gegeven, dan kreeg ik thuis nog een keer een preek. En ik ben daar echt niet aan doodgegaan. Maar omdat we nu vinden dat alles maar moet kunnen, rennen sommigen dan naar school om de juf aan te spreken. Waanzin!

 

We hebben jullie dus slecht opgevoed, vind ik achteraf. En veel te weinig geleerd om het leven te kunnen leven zoals het eigenlijk bedoeld is. Met “soms zit het mee, en soms zit het tegen”.

 

En nu staat de wereld dus opnieuw in brand. Eerst door milieuvervuiling, toen door een virus, daarna weer door stormschade, overstromingen en bosbranden (als gevolg van die milieuvervuiling) en nu dus weer door een oorlog.

 

Een OORLOG, hè!!??!! Iets wat nooit meer zou komen!

 

En ik schaam me dood voor wat wij achterlaten. Het bestrijden van oorlogen, pandemieën en natuurrampen duurt tegenwoordig ook tien keer langer, omdat we allemaal een eigen mening mogen hebben over de te nemen maatregelen. We weigeren nu oplossingen zonder ook maar een flinter kennis over de problemen te bezitten, en we stoken elkaar op met nepnieuws dat we kunnen verspreiden via de stomste uitvinding ooit: het internet!

 

Och, wat schaam ik me voor die uitvinding. Het internet dat zo veel schade aanricht, en waarmee we elkaar kunnen bespioneren, belazeren, afpersen, intimideren, beledigen, voorliegen, verslaafd maken en op de raarste ideeën kunnen brengen. De live gestreamde verjaardags-, val-, vecht-, bil- en voetbalpartijen zijn niet meer te tellen. En ook schietpartijen kun je nu fijn live volgen, maar de schade die dat allemaal oplevert, moet wel betaald worden uit de pot die ooit bedoeld was voor jullie pensioen!

 

We hebben het milieu aan gort geproduceerd met het vervaardigen van troep waarmee jullie je starterswoningen konden gaan inrichten, ware het niet dat er helemaal geen starterwoningen meer zijn. Die zijn opgekocht door mensen die niet alleen leuk wilden starten, maar ook nog leuk willen eindigen. En we hebben jullie geleerd dat alles altijd maar groter, mooier en meer moest worden, en dat een jong gezin dus het liefst moet beginnen met een grote twee-onder-een-kapwoning, en dan ook meteen maar met een wijnklimaatkast en een AGA-cooker. Maar nooit met het oude fornuis van tante Jo.

 

En weet je? Ik schaam me dood als ik zo’n klimaatkast dan op internet door de straten zie drijven bij weer nieuwe overstromingen (als gevolg van de klimaatopwarming door het produceren ervan). Of dat je ze nu uit gebouwen ziet lazeren bij bombardementen.

 

Ik schaam me echt diep dat dit is wat wij jullie hebben meegegeven.

 

Willen jullie de wereld alsjeblieft weer proberen te veranderen?

 

 

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke