Lianne had heel lang gehoopt tegen beter weten in
‘Toen ik zijn sokkenlade opendeed wist ik dat ik de strijd verloren had.’
‘Naderhand besefte ik dat ik minstens twee jaar last had gehad van een knoop in mijn maag. Die manifesteerde zich als hij zei dat hij plotseling moest overwerken, midden in de nacht thuiskwam en een uur in de wind naar de drank stonk, of op zijn telefoon zat met die bepaalde blik in zijn ogen. De knoop was vaster geworden en meer gaan knellen toen hij op een avond voor de open haard stond en met zijn duim over het fotootje van onze dochter in haar allerschattigste balletpakje streek. Hij had niet opgemerkt dat ik achter hem stond en had geen clou dat ik de onderdrukte snik had gehoord. Hoewel ik heel goed voelde dat er iets totaal niet klopte aan zijn gedrag en aan onze relatie, had ik de waarheid niet willen weten.
Niet lang na zijn onderdrukte snik voor de schoorsteen zei hij dat hij met me moest praten en dat dit geen leuk gesprek zou worden. De knoop had me letterlijk naar adem doen snakken en was vanaf dat moment zo strak gespannen dat er geen hap eten meer langs kon. Toen het hoge woord eruit was – hij wilde even op zichzelf om op adem te komen want hij wist het niet meer hoe het zat met ons huwelijk – was het sneller gegaan dan ik voor mogelijk had gehouden. Hij vertelde het pas na een dag of vijf, dat hij een appartement had gevonden waar hij tijdelijk in kon, maar later kwam uit dat hij al veel langer actief aan het zoeken was geweest.
Onze dochter reageerde enigszins laconiek toen hij haar het nieuws vertelde dat pappa eventjes op zichzelf zou gaan wonen maar dat ze zich geen zorgen hoefde te maken omdat het een paar straten verderop was. Het maakte weinig verschil voor haar, zei ze, omdat ze pappa sowieso al bijna nooit zag. Op de dag van zijn verhuizing ging ze dan ook gewoon naar school alsof er niets aan de hand was. Ze was zelfs opgewekt omdat het die dag eindelijk weer was geweest voor haar nieuwe zomerschoentjes.
Ik had geprobeerd om niet te huilen en had mijn best moeten doen om niet over te gaan geven door de knoop die inmiddels omhoog was gekropen tot de hoogte van mijn borstbeen, waardoor zelfs het ademen me zwaar viel. Ik had het op kunnen brengen om hem te vragen of hij hulp nodig had maar hij had mijn aanbod beleefd afgeslagen. Ik hoorde hem in onze kleedkamer en op zijn werkkamer en toen hij was begonnen met het inladen van zijn auto was hij ontelbare keren de trap af en ook weer op gelopen. Toen hij klaar was met inladen pakte hij me zo waar even vast en drukte hij een zoen op mijn voorhoofd. Ik had me aan dat gebaar vast kunnen klampen als ware het een laatste strohalm.
Toen hij weg was liep ik naar boven om te zien wat er allemaal verdwenen was. Ik probeerde de lege hangers en de halflege planken te omzeilen door alle lades open te trekken. Het was zijn sokkenlade die me in één rake klap liet voelen dat het over was met ons. Alles wat over was gebleven van zijn enorme collectie was één enkele sok waarvan de andere helft waarschijnlijk al heel lang geleden was kwijtgeraakt. Het had heel lang geduurd voordat ik die lade kon opentrekken zonder mijn knoop te voelen, want die lade was het symbool geworden van het einde van mijn huwelijk en het oneindige verdriet dat ik daarvan had.’
Liannes naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
