Vroeger… heul lang geleden, kon je dus én schilder én architect zijn. De Italiaan Giotto bijvoorbeeld. In de late middeleeuwen maakte hij de prachtige klokkentoren (campanile) bij de Duomo in Firenze. Die daarom ook de toren van Giotto wordt genoemd. Als je intussen wel goed op je tasje let, kun je er uren naar kijken, want er is zoveel aan te zien. Al die kleuren marmer, al die versieringen, al die beelden. Je zou er zomaar aan voorbij kunnen lopen, omdat er nog zo ontzettend veel meer te zien is in die stad. Gewoon een keer teruggaan dus, of langer blijven. En lekker de tijd nemen. Ik heb thuis nog een doos Giotto kleurpotloden, in een knutselwinkel gekocht als eerbetoon aan de grote meester.
En ook nog uitvinder
van het perspectief
Wist je dat hij de uitvinder van het perspectief is? Voordat hij daarmee tevoorschijn kwam, waren alle mensen, huizen en landschappen helemaal plat. Nou ja, op schilderijen dan. Best bijzonder dat iemand ontdekt dat je ook diepte kunt tekenen. Wij kregen dat op de academie met de paplepel ingegoten. Eerst een ‘verdwijnpunt’ kiezen en dan pas mocht je een huis of een straat tekenen. Laatst vroeg stagiaire Meike me of ik haar wilde leren tekenen en vooral of ik haar perspectief wilde leren tekenen. Moest ik ineens alles weer oprakelen. En natuurlijk haalde ik de uitvinder Giotto erbij. Ik ben nu met het tekenen van een huisje voor volgende week bezig en kom erachter dat ik toch wel erg veel van die lessen vergeten ben. Misschien maar eens een academie-opfriscursus doen.
