Het is volbracht, het is voorbij
We zijn trots en opgelucht dat het gelukt is. Maar ook een beetje weemoedig.
Als een weekdier zit ik op de bank, snotterend door filmpjes en foto’s te scrollen. Dat ik tot diep in de nacht nog de resten uit de bakken van de Indische catering stond te schrapen en glasscherven bij elkaar aan het vegen was, en vervolgens van alle adrenaline nauwelijks meer in slaap kon vallen, zal nu aan mijn emotionele weerbaarheid niet bijdragen. Maar ook zonder dat slaapgebrek zitten de tranen vandaag erg los.
Het was mijn grote wens om een eindexamenfeestje te organiseren voor mijn dochter waar behalve haar vrienden ook familie en vrienden van ons bij mochten zijn. Er viel tenslotte voor ons ook genoeg te vieren. Dit was een bijzonder moment om bij stil te staan. Het diploma van onze jongste betekende namelijk dat in ons leven aan het fenomeen ‘school’ een einde was gekomen. Geen huiswerk, geen overgangsstress, geen absentiemeldingen, geen ouderinzet, geen vaste vakantieperiodes meer.
Maar ook nooit meer een uitvoering, optreden of ouderborrel.
Dankzij die scholen was er bijna twee decennia lang een ronkende sociale dynamiek in ons leven. We hadden niet alleen die leuke vrienden van onze kinderen over de vloer gehad maar ook veel van hun ouders. Met sommige waren we die jaren zo veel opgetrokken, wat mij betreft hoorden ook zij bij dat moment waarop we die bijzondere fase in ons leven zouden afsluiten.
Het werd een beetje een onderhandeling. Onze dochter zag niet meteen voor zich dat oud en jong lekker zouden mengen. Maar zoals dat gaat met feestjes geven, soms heeft zo’n kind een zetje nodig. Ik haalde haar over door te beloven dat het allemaal goed voor elkaar zou zijn, met Indisch eten, een biertap en lampionnen. Ze mocht vetorecht uitspreken over de oudjes op de gastenlijst en een paar dagen van tevoren nam ik haar mee naar Zara voor een nieuwe outfit.
Natuurlijk was ze vooraf zenuwachtig en natuurlijk bleek dat allemaal onnodig op het moment zelf. Geen enkel jong mens nam aanstoot aan de aanwezigheid van boomers. Ouders die net als ik genoten van die blije uitgelaten kinderen, die geen kind meer waren maar jongvolwassenen.
Opvoeden gaat gepaard met een hele hoop grote emoties zoals geluk, ontroering en plezier. Maar ook onzekerheden, twijfels en angst. Ik heb het altijd zo fijn gevonden om dat te delen met andere ouders die in dezelfde fase zitten. Toen onze dochter haar laatste examen Engels had gemaakt slaakte mijn lief een zucht en zei: ‘Es, het zit erop. We hebben ze afgeleverd.’ Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dat proces heb kunnen doorlopen aan de zijde van de vader van mijn kinderen. Maar het was ook een hele steun om af en toe de hand te kunnen pakken van een andere ouder, die op dezelfde, soms woelige baren voer.
Ik ga ze missen. Die jongens en meisjes. Maar ook hun ouders, met wie ik nu, the day after, zit te appen. We hebben allemaal hetzelfde gevoel, blijkt uit de berichtjes. We zijn trots en opgelucht dat het gelukt is. Maar ook een beetje weemoedig. Het is volbracht, het is voorbij.
