‘Laatste waarschuwing’
Dat was het onderwerp van de mail die in mijn spamfolder zat.
De afzender had slecht nieuws voor me, klonk het dreigend in de eerste zin.
Op zoek naar een bericht dat al een aantal dagen op zich liet wachten had ik het tabje ‘ongewenste reclame’ in mijn mailbox maar eens aangetikt. Ik duik daar wel vaker onverwachte schatten op. Hoe-gaat-het-met-je-mails, van vrienden van vroeger bijvoorbeeld, die ik niet graag zou willen missen.
De afzender van dit bericht was overduidelijk geen vriend maar een brute vijand die zich ook direct als zodanig kenbaar maakte. Hij – ik ga er voor het gemak van uit dat het een man is – wist alles van me. Mijn hele digitale huishouden was voor hem bloot komen te liggen. Hij had een Trojaans virus weten te installeren op alle besturingssystemen van al mijn apparaten, zei hij met veel bravoure. Daarmee had hij toegang tot alles en iedereen in mijn leven. Zo was hij er ook achter gekomen waar mijn liefhebberijen lagen. Ik keek nogal vaak en graag naar porno en ‘vunzige video’s’. Nu ben ik nogal een digibeet en snel te imponeren door wat vaktermen maar vanaf die porno-opmerking wist ik dat deze akelige afzender een potje liep te bluffen. Voor de duidelijkheid: ik heb niets tegen porno, maar ik ben nu eenmaal een doetje en meer van subtiele prikkeling. En verbeter me gerust als ik het mis heb maar subtiel is niet bepaald een kernkwaliteit van porno, toch?
Hoe dan ook, deze anonieme cybercrimineel liep dan misschien wel onzin uit te kramen, zijn chantagemiddel maakte me evengoed misselijk. Als ik niet per omgaande 1000 euro naar zijn Litecoin-rekening zou overmaken zou hij de door hem gefabriceerde video waarop ik ‘driftig masturberend’ te zien zou zijn, naar al mijn vrienden, familie en relaties versturen. Hij waarschuwde met klem vooral niet de politie of andere instanties in te schakelen. Hem proberen op te speuren had ook geen zin. Hoe ik Litcoins kon kopen en versturen vond ik eenvoudig via Google, tipte hij. Zijn mail sloot hij af met gratis advies: ik zou mijn wachtwoorden eens wat vaker moeten veranderen.
Ik had 48 uur de tijd om aan zijn eis te voldoen, benadrukte hij in vette letters. Twee dagen dus. Hij schreef er niet bij of hij twee gewone of twee werkdagen bedoelde. De mail was vrijdag verstuurd. Zou ik reeds zondag al in compromitterende beelden op de telefoons van mijn vrienden en werkrelaties te zien zijn? Of voltrok die ramp zich pas dinsdag?
We zijn inmiddels ook twee werkdagen verder en ik heb nog geen geshockeerde reacties van bekenden ontvangen. Mocht er bij het lezen van dit stukje een lampje bij je gaan branden, laat me dan alsjeblieft in de waan en bespaar me de deepfake versie van mezelf. Dat gratis advies van hem was niet verkeerd trouwens en geef ik bij deze ook weer gratis door.
