Kun je het je voorstellen?
Dat je vader overlijdt en dat je geen afscheid van hem mag nemen?
Wat zou ik doen als dit allemaal echt is gegaan zoals het er staat? Want stel: je man – je was zijn tweede vrouw en jullie kinderen zijn tweede leg – komt te overlijden en je besluit om de kinderen uit zijn eerste huwelijk te beletten om afscheid van hun vader te komen nemen. Het contact met hun vader was sinds de scheiding van hun moeder weliswaar nooit om over naar huis te schrijven, staat erbij. En de laatste jaren zou er helemaal geen contact meer zijn geweest. Ook niet toen haar man ziek werd. Volgens zijn weduwe zou de vader daarom meer dan eens hebben uitgesproken dat hij zijn oudste kinderen niet op zijn uitvaart wenste, mocht hij komen te overlijden. Toen het zover was, werd er dan ook geen contact opgenomen en ook geen rouwbrief aan de kinderen gestuurd – laat staan dat hun namen in de rouwbrief waren opgenomen.
De kinderen zagen geen andere oplossing dan zelf contact te zoeken met hun stiefmoeder. En vervolgens, toen deze niet thuis gaf, met de familie van hun stiefmoeder – die overigens ook niet thuis gaf. En ten langen leste naar de rechter te stappen om daar hopelijk af te kunnen dwingen dat ze hun vader toch nog één laatste keer zouden mogen zien. Het was in hun voordeel dat vader had verzuimd om iets op papier te zetten en daarom gaf de rechter de kinderen gelijk en kregen ze alsnog de kans om afscheid te nemen. Daartoe moest stiefmoeders ze een uur gunnen. Een uur zonder pottenkijkers, helemaal alleen met hun vader.
Of ik het over mijn hart zou kunnen krijgen om me zo halsstarrig op te stellen als het mijn overleden man en zijn oudste kinderen betrof? Of zou ik bedenken dat het misschien al bitter genoeg was voor deze kinderen dat ze hun vader zo goed als kwijtraakten bij de scheiding van hun ouders? En dat kinderen daar natuurlijk nooit voor kiezen? Er nooit voor kiezen om een kind van de rekening te zijn? En dat deze kinderen nooit en nooit meer de kans krijgen om ook maar iets in te halen of goed te maken, terwijl ze toch zoveel gemist hebben? En dat het enige wat ik ze nu zou kunnen gunnen dit afscheid was? En dat pappa daar vast geen bezwaar meer tegen had waar hij nu was?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
