Waar komt die fronsrimpel ineens vandaan?
Op selfies ziet Elise er altijd uit zoals ze wil. Hoe anders is dat als ze weer eens voor een echte camera moet poseren. Van een echte fotograaf. In meedogenloos hard licht.
Het leuke aan selfies is dat je er altijd goed opstaat. Ik tenminste wel. Ik ga net zo lang door tot de foto lijkt op het beeld dat ik van mezelf heb. En dat is: rimpelloos, een jaar of dertig en stralend. Niemand ziet me als ik een selfie neem (daar kijk ik wel voor uit) dus durf ik het fotomodel in mij zonder gêne los te laten.
Het vervelende aan selfies is dat je denkt dat je er in het echt ook zo uitziet. Hoe anders is dat als je weer eens voor een echte camera moet poseren. Van een echte fotograaf, die je meedogenloos in het hardste licht realistisch op de gevoelige plaat zet.
Het overkwam mij vorige maand. Van de shoot stelde ik me best wat voor: een kunstenaarsduo met een voorkeur voor nabewerking, dat kwam wel goed. Helaas kwam het fotomodel in mij niet naar boven. Wat wel omhoog was gevlogen, was mijn haar. Dat kwam door de locatie: zo’n Amsterdam Noord-pand waar de wind altijd langs de ingang giert.
Ik zag een vreemde vrouw die met een vermoeide fronsrimpel onzeker de camera in keek
‘Zit mijn haar wel goed?’ vroeg ik. Ik had er haastig met de stijltang door geaaid want ik was al te laat. Die Panden in Noord lijken allemaal op elkaar.
‘Ja dáár ga ik niet over hoor,’ snibte de fotograaf, die al eerder zijn ongenoegen had geuit over de afwezigheid van een haarstylist.
Na afloop was hij zeer te spreken over het resultaat: ‘Nou? Mooi toch?’
‘Prachtig!’ loog ik. Ik zag een vreemde vrouw met een vermoeide fronsrimpel, die onzeker in de lens keek. Met links stijl-, en rechts pluizig haar, waar een straaltje licht doorheen scheen als om het gebrek aan volheid extra te accentueren. Kunstig gefotografeerd, dat wel. Dus zo erg loog ik ook weer niet.
‘Zie ik er écht zo uit?’ vroeg ik thuis aan mijn man.
Hij keek eens goed. ‘Je haar lijkt een beetje op een pruik, maar ja, verder wel.’
‘En heb ik écht zo’n fronsrimpel?’
‘Ja. Of moet ik nu ophouden met eerlijk zijn?’
Gelukkig hoef ik niet vaak officieel op de foto. Bovendien heb ik de luxe van een professionele fotograaf in de buurt die mij wél altijd vangt zoals ik denk te zijn. Mijn nichtje. Omdat ze net zo lang doorklikt tot ik er goed opsta. Omdat ze ongevraagd na afloop mijn frons digitaal wegmoffelt. Maar bovenal: omdat ze van me houdt. Dichter bij een selfie kun je niet komen.
Door Elise van der Velde
Elise van der Velde is freelance copywriter, schrijft zich een slag in de rondte en probeert dit alles zo gracieus mogelijk te combineren met haar gezin van vijf. Geen huisdieren, dat moest er nog bijkomen.
