Kluscursus voor vrouwen
De pijnlijke waarheid is dat ik totaal niet zelfredzaam ben.
Of ik zin had om op kluscursus te gaan. Het was notabene de tweede vriendin in korte tijd die me vroeg of ik samen met haar iets aan onze linkerhanden wilde doen. Vriendin A was onlangs gescheiden en moest er niet aan denken om bij ieder loshangend keukenkastdeurtje een beroep te doen op haar ex. Vriendin B (ze kennen elkaar niet) stond op het punt van verhuizen en voorzag dat de schilderijen daar een half jaar later nog tegen de muur zouden staan. Van haar man moest ze het in dit opzicht niet hebben. Beide vriendinnen hadden ze zich opgegeven voor een kluscursus die speciaal op vrouwen was gericht.
Met frisse tegenzin klikte ik voor de beleefdheid op de doorgestuurde link. Het betrof een basiscursus die het startschot kon zijn voor een heel scala aan opleidingen om naar zelfstandigheid zuchtende vrouwen klaar te stomen om de stortbak te repareren of de syphon ter hand te nemen. Ik bewonderde de leergierigheid van mijn vriendinnen maar bedankte vriendelijk voor het aanbod. Het leek me een verschrikking om me te verdiepen in stroom en elektra. Nooit heb ik de aandrang gevoeld om een pneumatische boormachine ook maar heel eventjes vast te houden. Laat staan dat ik het verlangen heb te ontdekken hoe ik een stekkerdoos moet vervangen.
Nu ben ik gezegend met een geliefde die gepromoveerd is in de natuurkunde en wiens bijnaam in zijn studententijd ‘Lampje’ was, verwijzende naar het pientere maatje van uitvinder Willie Wortel. Waarmee ik maar wil zeggen: tegen zijn kennis van schakelaren en zekeringen valt toch niet op te boksen.
In de comfortabele luxe van mijn huwelijk met deze Bob de Bouwer (‘Kunnen wij het maken? Nou en of!’) had ik me lang kunnen wentelen. En van de domme kunnen houden, besef ik de laatste tijd vaker. Met de nodige scheidingen en sterfgevallen om ons heen realiseer ik me helaas ook dat ik geen enkele garantie heb op de eeuwige beschikbaarheid van deze (klusjes)man.
De pijnlijke waarheid is dat ik totaal niet zelfredzaam ben.
Als ik hem om wat voor reden dan ook kwijtraak moet ik in een serviceflat gaan wonen. Ik kan werkelijk helemaal niets. Maar als ik eerlijk ben koester ik ook niet die ambitie. Ik wil niet op kluscursus. Ik wil geen Bobby de Bouwer worden. Maar een beetje gezellige en betaalbare serviceflat, voor leuke vrouwen met een afkeer van techniek, bestaat dat eigenlijk? Ik hoop dat deze column gelezen wordt door een projectontwikkelaar die een gat in de markt ziet. In de tussentijd moedig ik al mijn vriendinnen met klusdrang van harte aan op cursus te gaan. Ik zal jullie nodig hebben.
