Franska.nl

Ach, ik klets maar wat na, van wat ik her en der opvang. Ik heb nog een voordeel bedacht: dat we misschien door die anderhalve meter afstand ook geen “normale” griep meer krijgen. Had iemand daar al aan gedacht? Zouden we vol moeten houden. Scheelt een heleboel ellende en griepprikken. Maar goed, daar wilde ik het vandaag niet over hebben. Ik zeg weleens wat van m’n man, die bij discussies binnen de kortste keren van het onderwerp afwijkt en drie zijpaden ingeslagen is, maar de pot verwijt de ketel, dat blijkt maar weer eens.

Dus… lokaal. Want dat is het helemaal

Sinds eind februari komt zo ongeveer alles wat ik naar binnen schuif uit eigen land. Vooruit, achtennegentig procent. Ook omdat het leuk is als je weet waar alles vandaan komt. Ik weet de boer te vinden waar ons vlees vandaan komt, de wijnboer die onze wijn maakt brengt gewoon een voorraadje langs, de fruitteler zit vlakbij, we kennen de boer (en z’n vrouw) waar we al jaren een groentepakket van hebben. Allemaal hier in de buurt. En als ik ergens anders bestel, weet ik ook waar m’n spullen vandaan komen. Gewoon uit Nederland namelijk. We hebben zo’n klein landje, dus dat mag je best lokaal noemen.

Culinair journalist en presentator Laura de Grave, met haar nieuwe boek ‘Lekker Lokaal’ is het helemaal met me eens: ‘Nederland is een goudmijn voor lekker eten en mooie seizoensproducten.’ Ze reed op haar nieuwe elektrische motor het land rond en ontdekte allerlei moois en lekkers. Prachtige landelijke plekken ook, gefotografeerd door Jan Bartelsman. Foto’s die me doen denken aan de omgeving waar m’n tante woonde, die ik als kind mocht helpen met eieren inpakken. Heel voorzichtig in een stukje krant. Tien (ouderwetse) cent per stuk kostten ze. Toen was lokaal kopen trouwens normaal.

Ik heb het nieuwe Lekker-Lokaal-boek van Laura natuurlijk al in huis. ‘Vegetarisch’, las ik, nadat ik het verlekkerd doorgebladerd had, ineens op de cover.

Laat ik dat nou helemaal niet gemerkt hebben. Misschien omdat ik zelf ook vaak een vegetarische dag heb. Al noem ik het nooit zo. Ik zag een prachtige worteltaart, die staat al op de planning. Nee, niet die taart van de mop met dat konijn. Of ken je die niet? En de aardappelkroketjes met oude kaas… mmm… zin in.

Verhip

Over lokaal gesproken, ik heb nog steeds m’n eigen aardappels niet gerooid, die hier gewoon in de groentetuin staan… hoe lokaal wil je het hebben? Oelewapper die ik ben. Ga het zo meteen doen. Dan maar natregenen. Maar vanavond staan de aardappelkroketjes van Laura op het menu.

Benieuwd naar dit kookboek? Pompiedom. Ik mag er eentje weggeven. Die ga ik op Facebook verloten. Gewoon even onder het bericht daar reageren. Maak ik volgende week de winnaar bekend. Misschien eet jij dan binnenkort ook wel die aardappelkroketjes, of zo’n lekker eenpersoons-appeltaartje.