Isabella heeft helemaal niets overgehouden aan de scheiding van haar ouders
‘Dat mijn vader me nu, na al die jaren, begint te claimen vind ik wél vervelend.’
‘Mijn ouders gingen scheiden toen ik 11 was en heel anders dan bij andere kinderen van gescheiden ouders, had die scheiding niet of nauwelijks invloed op me en heb ik er ook niets aan overgehouden. Dat heeft er ongetwijfeld mee te maken dat ik al nooit een goede band met mijn vader had omdat die er vrijwel nooit was en ik me niet anders herinner dan dat ik met mijn moeder alleen was. Ik miste hem dan ook totaal niet en als hij er wel eens op stond dat ik bij hem kwam logeren – meestal als hij weer eens een nieuwe vriendin had waar hij indruk op wilde maken – dan ging ik er met lood in mijn schoenen naartoe en hield ik het na één nacht voor gezien.
Een paar jaar na de scheiding kwam mijn moeder een andere man tegen. Vanaf het moment dat ze me aan hem voorstelde vond ik hem aardig en toen hij na een jaar bij ons introk vond ik dat niet alleen gezellig maar voelde ik me ook opgelucht omdat er nu tenminste ook iemand was die naar mijn moeder omkeek. We woonden meer dan drie jaar met z’n drietjes en hadden nooit één onvertogen woord met elkaar. Mijn stiefvader – hij en mijn moeder zijn inmiddels al meer dan vijftien jaar getrouwd – was er voor me als ik daarom vroeg, hielp me met mijn huiswerk als ik daar behoefte aan had, toonde altijd interesse in me en noemde zichzelf mijn grootste fan.
Nu ik volwassen ben en zelf een gezin heb, is de band met mijn vader enigszins genormaliseerd. Maar zoals het met mijn stiefvader is, zal het nooit worden en dat geldt logischerwijs ook voor de band die mijn twee kinderen met hem hebben. Ik heb ze echt moeten aanleren om mijn vader ook opa te noemen, want hij was lange tijd een vreemde voor hen waar ze niet veel mee op hadden. Daar maakte mijn vader tot kort geleden nooit een punt van. Nu hij midden zeventig is, lijkt het echter alsof hij spijt heeft van zijn eeuwige afwezigheid in mijn leven en probeert hij een inhaalslag te maken.
Hij vertoont claimgedrag naar mij – hij wil om de haverklap afspreken, wat voor mij niet oké voelt omdat ik niet genoeg met hem deel om hem vaak te zien – en begint nu ook aan mijn kinderen te trekken, die daar erg ongemakkelijk van worden. Daarom heb ik er wat van gezegd. Ik vind niet dat hij opeens eisen kan gaan stellen aan een relatie waar hij nooit in heeft geïnvesteerd, en hij kan zijn kleinkinderen al helemaal niet gaan lopen opeisen. Dat viel niet echt lekker. Hij staat erop dat hij een tweede kans verdient en daarmee bracht hij dit probleem tot in essentie terug: het heeft altijd alleen maar om hem gedraaid en dat doet het nog steeds. Daarom houd ik de boot heel erg af. Soms spreken we met hem af, maar dat is het liefst buiten de deur zodat we weg kunnen als wij dat willen en onze kinderen kunnen meenemen als zij daar zelf behoefte aan hebben. Voor de rest heb ik meer dan genoeg aan mijn stiefvader en zijn mijn kinderen zeer content met hem als opa.’
De naam Isabella is gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
Door: Redactie Franska.nl
