Franska.nl

In plaats van een warme schouder, kreeg ik een koude douche

Myrthe stond altijd klaar voor Elize, haar beste vriendin, maar dat was helaas niet wederzijds.

 

We kenden elkaar van een studentenbaantje bij een promotieteam en al vanaf de eerste keer dat we samen op een beurs stonden, hadden we de grootste lol. Een paar sprankelende blauwe ogen en haar blonde krullen: als je Elize zag, werd je al vrolijk. We werden hele dikke vriendinnen en spraken elkaar bijna iedere dag. We trouwden, en ik kreeg zomaar twee kinderen.

 

Bij Elize en haar man ging dat moeizaam, maar daarom probeerde ik heel voorzichtig met haar gevoelens te zijn en haar zoveel mogelijk te sparen met mijn verhalen over wat mijn kleine kinderen nu weer konden. Na een aantal miskramen werd eindelijk hun eerste en enige dochter geboren. Ik was zo blij voor Elize, omdat ik wist dat dit haar allergrootste wens was. Als kind van gescheiden ouders die elkaar nooit meer konden luchten of zien, wilde zij maar één ding: een eigen familie, een gelukkig gezinnetje.

 

Maar na een paar jaar kwamen er steeds meer barstjes in haar geluk. Haar man bedroog haar met een collega en, waar ze altijd zo bang voor was, gebeurde uiteindelijk. Er volgde een verschrikkelijke vechtscheiding waarbij hij haar financieel compleet uitkleedde en met dochter en al op straat zette. Waar ik maar kon, probeerde ik Elize te steunen: ik ging mee naar de rechtbank, probeerde advies te geven. En als de kleine meid weer eens een weekend bij haar vader en zijn nieuwe vriendin moest logeren, sliep Elize bij mij en mijn gezin.

 

Het eerste jaar dat ze zonder haar dochter de zomervakantie zou doorbrengen, kon ze zelfs een paar dagen bij ons Spaanse vakantieadres komen logeren. We haalden haar op van het vliegveld en hadden zelfs een eigen kamer voor haar in het huisje vrij. Ik had heus wel door dat mijn kinderen dat niet altijd even leuk vonden, maar ik vond het verschrikkelijk om te weten dat Elize al die tijd eenzaam en alleen thuis zou zijn.

 

Ook stond ik op Moederdag bij haar in huis te schilderen en nam ik vrije dagen om te helpen verhuizen. Waar ik kon, probeerde ik ook financieel een handje te helpen met een tas boodschappen of een bon voor de schoonheidsspecialiste. Ik kocht zelfs een nieuwe fiets voor haar dochter toen het meisje naar de brugklas ging. Ze was toe aan een andere, maar Elize kon het geld op dat moment niet missen.

 

Maar ieder huisje heeft zijn kruisje en ook ik kreeg zorgen, want mijn man werd na een reorganisatie ontslagen. Maandenlang solliciteerde hij zich een slag in de rondte, maar werd hij keer op keer afgewezen. Gelukkig hadden we geen zware hypotheeklasten, maar ik moest echt heel erg op mijn geld letten bij het boodschappen doen en daarom verdwenen ook de leuke extraatjes.

 

Wat veel erger was, was dat onze oudste zoon op een gegeven moment veranderde van een gezellig kind in een zeer gefrustreerde puber, wat heel veel zorgen met zich meebracht. Hij bleef zitten, werd steeds de klas uitgestuurd en spijbelde veel. Er was eindeloos veel ruzie in huis en ik probeerde uit alle macht om mijn gezin bij elkaar te houden. Maar als ik dan met Elize daarover wilde praten, had ze daar eigenlijk helemaal geen aandacht voor. Ze had dan altijd wel weer een situatie paraat die veel erger was: dat haar ex hun dochter weer had laten zitten, of dat ze jaloers was omdat een vriendin wel een dure tas had gekocht die zij niet kon betalen. Toen ik haar vertelde dat onze zoon uiteindelijk van school was gestuurd, lachte ze smalend en zei: “Dat is toch helemaal niet zo erg?” Ik was perplext, maar hield mijn mond. Een paar weken later wuifde ze weer mijn zorgen weg en vond dat ik die jongen niet zo op mijn nek moest zitten. En toen zei ze opnieuw: “Wat heb jij nou eigenlijk meegemaakt in je leven?” Wederom schrok ik van haar harde woorden.

 

Pas toen ik later in de auto terug naar huis zat, drong het pas tot me door wat Elize ermee bedoelde. Haar ellende was blijkbaar altijd groter dan het mijne. Ik voelde me zo klein en gekwetst, na alles wat ik voor haar had gedaan. Ik was degene die altijd maar begrip toonde, die hielp als het haar uitkwam, en ik realiseerde me toen pas dat onze vriendschap helemaal niet gelijkwaardig was.

 

De volgende dag belde ik haar omdat ik dit toch graag met haar wilde bespreken, maar ze begreep niet waar ik mee zat. “Je hebt toch een makkelijk leventje met je gezin en een man die van je houdt? Ik zou zo met je willen ruilen, hoor,” zei ze. Maar daar ging het mij helemaal niet om. Ik wilde gewoon dat Elize er nu eens voor mij kon zijn. Om mijn verdriet over mijn problemen te kunnen delen met iemand die ik als mijn beste vriendin beschouwde. Huilend appte ik haar later dat het misschien beter was om voor nu even afstand van elkaar te nemen, omdat ik het idee had dat ze geen oog had voor mijn problemen en dat me dat zo kwetste. Ik wilde niet het gevoel hebben dat ik haar ervan moest overtuigen om er nu voor mij te zijn. Al heel snel kreeg ik antwoord. Dat ze het jammer vond dat ik me zo voelde. Meer niet. Ik had de energie niet meer om te reageren en besloot het even te laten rusten.

 

Maar toen ik haar een paar weken later appte om te zeggen dat ik haar miste, kwam er geen antwoord. Ook op mijn telefoontjes reageerde ze niet. De tijd had zijn werk gedaan. Er kwam geen reactie meer. Inmiddels heeft ze me ontvolgd op social media en mijn telefoonnummer geblokkeerd. Ik vind het heel erg dat het zo gelopen is, maar voor mij is het wel duidelijk dat ik in Elize eigenlijk de vriendin mis die ze was, en niet die ze is geworden. Want in plaats van een warme schouder kreeg ik van haar een koude douche.