Ilona is als kind veel gepest
Na een ongelukkig huwelijk is ze inmiddels alweer een hele tijd gelukkig met haar vriend Patrick. Maar zijn zus accepteert Ilona niet en dat zorgt voor problemen.
‘Ik trap het gaspedaal hard in en de wielen slippen onder mijn auto. Woedend ben ik. Woedend omdat ik op een familiefeestje weer voor schut ben gezet door de zus van mijn vriend.
Het leek een leuke avond te worden. Een familiebarbecue bij zijn ouders thuis. Het was prachtig weer en het was alweer een tijdje geleden dat we elkaar allemaal hadden gezien. Vanaf het begin dat ik in de familie kwam werd ik hartelijk ontvangen door de ouders en broer van Patrick. Lieve mensen die mij het gevoel gaven dat ik welkom was.
Maar helaas heeft Monique, de zus van mijn vriend, mij nooit geaccepteerd als de nieuwe liefde van haar broer. Monique is nog steeds goed bevriend met de ex-vrouw van mijn vriend en heeft er grote moeite mee dat ik een relatie met Patrick heb.
Hoe ik ook mijn best doe om een gezellig gesprek met haar te voeren, ze kapt me altijd op een botte manier af. Ze is niet in mijn leven geïnteresseerd en laat me altijd duidelijk merken dat ik niet haar type ben. Hoe vaak ik me niet buitengesloten heb gevoeld als we met elkaar aan tafel zaten en Monique me weer negeerde. Een naar gevoel dat ik maar al te goed ken.
Als kind ben ik erg gepest. Al toen ik heel jong was droeg ik een bril en dat was voor de kinderen in mijn klas een heel goede reden om mij te pesten. In het begin nogal onschuldig, maar naarmate ik ouder werd, gingen de pesters steeds verder. Tot het moment dat ik me zo machteloos en eenzaam voelde dat ik naar een andere school ben gegaan.
Helaas was ik toen al een behoorlijk onzekere tiener geworden, waardoor ik ook op de middelbare school een makkelijke prooi was. Toen ik uiteindelijk een vriendje kreeg was ik dolgelukkig. Eindelijk iemand die mij aandacht gaf. Maar het was geen gelukkige relatie. Hij was erg dominant en mishandelde mij geestelijk. Na jaren van onzekerheid voelde ik me eindelijk sterk genoeg om bij hem weg te gaan.
Het heeft me heel veel intensieve therapie gekost om me te ontworstelen aan mijn pestverleden. Maar ik werd gelukkiger en zelfverzekerder en toen kwam ik Patrick tegen.
De liefde van mijn leven. Een man die me als een prinses laat voelen. Ik voel me mooi en fijn bij hem en we hebben het heerlijk samen. Behalve als zijn zus in de buurt is. Monique weet me feilloos weer dat gevoel van dat meisje van vroeger te geven. Dat onzekere meisje met haar brilletje. Dat niet mee mag doen met spelletjes op het schoolplein. Dat niet wordt uitgekozen bij gym. En niet op partijtjes van meisjes uit haar klas wordt uitgenodigd. Een verschrikkelijk koud en kil gevoel.
Natuurlijk heb ik hier met Patrick over gesproken. Hij zegt dat ik erboven moet staan. Maar hoe? Ik denk soms dat Patrick geen zin heeft in gezeur binnen de familie en vindt dat ik het gedrag van Monique daarom maar moet negeren. Maar ik kan en wil het niet langer negeren en was al maanden bang dat het tot een uitbarsting zou komen. Dat gebeurde vanavond dan ook.
Toen we aan tafel zaten maakte Monique een opmerking over de nieuwe schoenen van Patrick. Op zich niets bijzonders, zou je denken. Maar dat ze zei dat zijn ex-vrouw hem nooit zulke idiote schoenen zou laten dragen, was voor mij de druppel.
Opeens zag ik iedereen verschrikt mijn kant opkijken. Het werd doodstil aan tafel en niemand durfde iets te zeggen. Ik kon wel door de grond zakken. Waar haalde ze het lef vandaan? Sprakeloos keek ik haar aan. Patrick snauwde dat ze nu eindelijk eens normaal moest doen en stond boos op en liep weg.
Ik voelde een enorme woede opborrelen die ik niet langer weg wilde drukken. Al mijn frustratie kwam naar boven en ijskoud zei ik tegen Monique dat ze er nu maar eens aan moest wennen dat haar broer met mij was en zijn ex-vrouw niet voor niets zijn ex was. Daarna draaide ik me om en rende ik achter Patrick aan naar buiten.
Natuurlijk ben ik heel blij dat Patrick het nu wel voor me opnam. Maar of ik nog zin heb om bij een volgend familiefeestje met zijn zus in een ruimte te zitten, weet ik niet.’
Door: Ilona
