Soms voelt het alsof ik in twee werelden leef. Aan de ene kant heb ik mijn vrienden: succesvolle ondernemers, erfgenamen van familiebedrijven, mensen die zonder zorgen leven en vakanties boeken zonder naar de prijs te kijken. Aan de andere kant ben ik er zelf—iemand die keihard werkt om alles voor elkaar te krijgen, die budgetten opstelt en keuzes moet maken. En toch… weten mijn vrienden dat niet.

Ik laat het ze niet merken. Niet omdat ik me schaam, maar omdat ik bang ben dat ze me anders gaan zien. Ik moet gewoon heel hard werken voor mijn geld, en hou aan het eind van de maand misschien een paar tientjes over. Maar erg royaal is mijn spaarrekening niet, zeg maar. Ik draai elke euro om en kan wel janken als de wasmachine opeens kapot gaat. Ik heb die extra’s niet. Mijn vrienden hebben bakken met geld, gaan op de meest luxe wintersport en kopen Chanel-tassen zonder blikken of blozen. Ik niet.

Als we samen uit eten gaan, kies ik ook gewoon wat uit, alsof de prijs me niet interesseert. Als we een weekendje weg plannen, doe ik mee zonder direct te laten merken dat ik ondertussen in mijn hoofd reken of het financieel haalbaar is. Ik draag mooie kleding, maar ze weten niet dat ik zorgvuldig uitverkoopjes en tweedehands vondsten bij elkaar zoek om die luxe uitstraling te behouden. Lekker via Vinted, maar goed, dat zeg ik nooit.

Het is niet dat ik hen iets wil voorliegen. Ik heb gewoon geen zin in dat moment waarop ze misschien medelijden met me krijgen, of – erger nog – zich ongemakkelijk gaan voelen.
“Jij hebt het toch ook goed voor elkaar?”

Soms zeggen ze dingen als: “Ach, geld moet rollen.” Of: “Jij hebt het toch ook goed voor elkaar?” En ik knik dan, lach een beetje, laat het in het midden. Want ja, ik red me. Maar niet zoals zij. Mijn geld groeit niet vanzelf aan op een rekening waar ik nauwelijks naar omkijk. Ik werk er keihard voor, elke maand weer. Zij hebben lekkere bonussen gekregen op hun werk, enorme banen of rijke ouders. Wel zo makkelijk.

Het gekke is: ik weet zeker dat ze me er niet minder om zouden vinden. Ze zijn niet oppervlakkig of gemeen. Maar toch blijft die drempel. Misschien omdat ik bang ben voor een subtiele verandering in dynamiek, voor dat moment waarop ik opeens ‘die vriendin met een beperkt budget’ word in plaats van gewoon mezelf. Ik wil gewoon meedoen met mijn rijke vrienden. Daar komt het eerlijk op neer. En ik wil mezelf ook niet minder voelen in deze Gooische groep.

Soms vraag ik me af hoe lang ik dit ga blijven doen, dit halve liegen. Of ik ooit het lef heb om een keer te zeggen: “Nee, dat kan ik me niet veroorloven.” Of dat ik een etentje zal overslaan omdat ik gewoonweg geen zin heb om wéér een rekening te betalen die eigenlijk te hoog is voor mijn budget.

Tot die tijd blijf ik maar gewoon doen wat ik doe. Ik ga mee, maar eet thuis niets meer dan een simpele boterham met kaas. Of een bord pasta met wat pesto. Niets geen chique dingen thuis. Ik woon leuk, daar heb ik mazzel mee. Maar de maandlasten zijn hoog en ik doe wat ik kan. Ik werk fulltime en zij leven allemaal een vrij luxe leven met parttime banen. Het is niet erg dat het anders is, maar ik wil gewoon lekker meedoen met hun wereldje. Je wilt er nu eenmaal altijd bij horen, toch?’