Franska.nl

‘Ik voel me erin geluisd door mijn schoonmoeder’

Als haar schoonvader voor lange tijd in een revalidatiekliniek belandt, zit Sjoukje met haar lastige schoonmoeder opgescheept.

‘Na een lange, drukke periode waren mijn man en ik eindelijk twee weken op vakantie om bij te komen. We hadden een huisje in het zuiden van Frankrijk gehuurd en reden er op ons gemak in twee dagen naartoe. Onderweg stopten we halverwege in een schattig hotelletje. Maar toen we de de volgende ochtend aan het ontbijt zaten, kregen we een telefoontje van mijn schoonmoeder. Mijn schoonvader was getroffen door een herseninfarct en was met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Natuurlijk schrok ik daarvan, maar erg veel konden we er nu niet aan doen. Hij was daar in goede handen, dus als ze ons op de hoogte wilde houden, was het toch prima, dacht ik bij mezelf. Maar mijn schoonmoeder stond erop dat wij meteen naar huis zouden komen.

 

 

Nou ken ik mijn schoonmoeder langer dan vandaag; het is een norse vrouw met een dwingend karakter waar mijn schoonvader totaal niet tegen opgewassen is. Mijn man trouwens ook niet, want hij doet, tot mijn grote ergernis, vaak precies wat ze wil. Dus toen ik hoorde dat ze wilde dat we naar huis zouden komen, hoorde ik hem zeggen dat we natuurlijk meteen onze spullen in zouden pakken en dat we, met een beetje geluk, vanavond al in het ziekenhuis konden zijn. Nadat hij had opgehangen, zei ik toch wel geïrriteerd dat mijn schoonvader toch in goede handen was? Wij konden toch niet zoveel doen nu, dus vanwaar die haast om terug te rijden?

 

 

Maar al snel kwam ik erachter waarom mijn schoonmoeder zo graag wilde dat ze bij ons kon logeren. Ze heeft namelijk geen rijbewijs en verwacht nu dat mijn man of ik haar dagelijks naar mijn schoonvader brengen, die inmiddels in een revalidatiekliniek zit om te herstellen. Een taxi is te duur en het gemeentelijk vervoer reed niet naar het ziekenhuis en nu ook niet naar de locatie van de revalidatiekliniek, omdat die buiten hun rayon vallen. En dus zijn wij aan de beurt. Maar dat is nog niet eens het ergste. Ze heeft mijn man nu ook wijsgemaakt dat ze het heel vervelend vindt om in haar eentje thuis te zijn. Of ze niet een tijdje bij ons mocht logeren? Ik werk toch thuis, dus dat is ook gezellig voor mij, aldus mijn schoonmoeder. En nu hoefde ik haar niet eerst thuis op te halen als ik naar de revalidatiekliniek reed.

 

 

Mijn man vond dat hij het niet kon maken om nee te zeggen, bovendien zou het maar tijdelijk zijn. Zodra zijn vader de kliniek mag verlaten, is ze weg, beloofde hij. Maar dat herstel duurt inmiddels al een paar weken en zolang zit ik dus al iedere dag, de hele dag, met haar opgescheept en ze bemoeit zich werkelijk overal mee. Waarom liggen onze inmiddels volwassen kinderen zo lang in hun bed als ze de avond ervoor uit zijn geweest? Waarom bak ik het vlees in roomboter en niet in margarine? Waarom gebruik ik geen wasverzachter? Ze weet alles beter en als ik niet doe wat ze zegt, verandert ze het zelf wel. Zo vond ze het heel onhandig hoe mijn keukenkastjes waren ingericht en die heeft ze gisteren op eigen houtje, zonder iets aan mij te vragen, opnieuw ingedeeld. Nu grijp ik continu mis en moet ik dingen zoeken. In mijn eigen keuken nota bene. Ook zit ze iedere avond tot laat bij ons in de woonkamer op de bank en heb ik totaal geen privacy meer.

 

 

Inmiddels erger ik me ook groen en geel aan mijn man, die het allemaal maar laat gebeuren. Hij is net als zijn vader gewoon niet tegen die vrouw opgewassen. Ik heb al de nodige verhitte discussies met hem gehad als we eindelijk met z’n tweeën ongestoord in onze slaapkamer zijn. Dan moeten we nog oppassen ook dat mijn schoonmoeder niet hoort wat we zeggen. Maar hij houdt voet bij stuk dat hij zijn moeder in deze zware tijd niet kan laten vallen. Ik vind het onbegrijpelijk dat hij niet ziet hoe zwaar het voor mij is om die vrouw de hele dag met haar verschrikkelijke commentaar om me heen te moeten hebben. Als het nu iemand was die ook eens een overhemd zou strijken of een hapje eten klaar zou maken, zou ik het lang niet zo erg vinden. Maar het divagedrag van mijn schoonmoeder begint me zo langzamerhand de keel uit te hangen en het einde is nog lang niet in zicht.

 

 

Eerlijk gezegd voel ik me er behoorlijk ingeluisd, want die vrouw kan prima voor zichzelf zorgen, alleen heeft ze daar volgens mij geen zin in. Het is natuurlijk wel lekker dat er voor je gekookt wordt, dat je was gedaan wordt en dat je heen en weer gereden wordt wanneer het jou uitkomt. En zolang mijn man er niets van zegt, zit ik ermee opgezadeld en dat vind ik eigenlijk nog het ergste.’