‘Ja, ik zou het gewoon moeten doen. Weggaan bij deze nutteloze baan. Wat zou ik graag die sprong wagen, maar ik durf het al jaren niet. Deze baan die ik heb betaald namelijk ontzettend veel, en dat wil je ergens gewoon niet kwijt.

Laat ik voorop stellen: ooit leek mij dit wel interessant werk. Het is een hoge functie in de bankenwereld, waarin ik het eigenlijk niet zo druk heb. Om eerlijk te zijn, zijn de dagen hier niet zo enorm gevuld. Je doet wat taakjes in Excel en wat financiële programma’s, mailt drie keer een vraag rond en klaar ben je wel voor de dag. Het werk daagt me totaal niet meer uit.

Eigenlijk heeft het dat nooit gedaan, hoor. Maar ik deed het in het begin voor het geld. Want laten we wel wezen: het betaalt meer dan goed. Ik heb niets te klagen met cijfers zo rond de zes duizend euro per maand. En als je wat jonger bent, dan ben je druk met een huis kopen, of met jonge kinderen. En toen was die baan ontzettend handig, want ik verdiende altijd al goed. Ik heb er ook een studie Economie voor gedaan, dus het komt allemaal prima samen. Voor de buitenwereld zeker: oh, die Marianne, die heeft het goed voor elkaar. Dat denken zelfs mijn vriendinnen en mijn man. Iedereen denkt dat ik het allemaal zo goed op orde heb. Maar als ik heel eerlijk ben, naar mezelf toe, vooral… Ben ik doodongelukkig met deze giga baan.

Het is niet alleen dat het saai is, het is gewoon ook zo doelloos. Het voegt niets moois toe aan de wereld. Ik doe mijn taakjes en krijg een dik salaris. Ik heb nooit stress of haast en de collega’s zijn heus niet onaardig. Wat wringt er dan zo? Waarom mis ik die passie? Ik zou het liefst een switch maken naar het onderwijs. Of naar de zorg. Iets toevoegen aan de maatschappij, iets doen voor een ander. Dat soort werk lijkt me veel mooier – iets waar je op terugkijkt als je tachtig bent, en dan denkt: dat heb ik maar mooi gedaan. Ik heb iets betekend voor een ander. Nu doe ik dat niet: nu vul ik alleen m’n bankrekening.

Het gekke is dat ik het allemaal helemaal kan bedenken: ik zou dit moeten doen, ik zou een studie Verpleegkunde kunnen doen… Of als zij-instromer in het onderwijs beginnen. Met kinderen werken leek me altijd al zo gezellig. Ik kijk online naar de mogelijkheden… Maar als puntje bij paaltje komt, doe ik het nooit echt. Dan durf ik gewoon niet die zekerheid van mijn goedbetaalde baan te laten gaan. Ik heb een vast contract, ik heb weinig aan mijn hoofd omdat ik dit werk al tig jaar doe en bovendien is er altijd geld zat. Er is gemak en rust. Dan denk je toch, je hebt alles? Maar dat voelt dus niet zo. Daarom blijf ik maar in mijn hoofd malen en weet ik niet wat ik moet doen. Ook kan ik het er niet goed met anderen over hebben, omdat iedereen vindt dat ik niets te klagen heb. Ik ben juist Marianne met de droombaan. Ik ben nu halverwege de vijftig, als ik het nu niet ga doen, dan waarschijnlijk helemaal niet meer, tot mijn pensioen. Maar ik moet een grote sprong in het diepe wagen. Voor mijn eigen geluk. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Wie geeft zo die duizenden makkelijke euro’s per maand op? Voor een beetje ‘meer passie?’. Niemand, toch? Of ben ik nou zo’n slappe hap?’