Franska.nl

Ik mag niet op de familiefoto van mijn schoonfamilie

Op de verjaardag van haar schoonmoeder leert Ingrid op een heel onaangename manier de familie van haar vriend kennen.

Als ik buiten met mijn hond loop, voel ik mijn telefoon in mijn jaszak trillen. Ik hoef niet eens te kijken om te weten wie me probeert te bellen. Het is mijn vriend, maar hij is wel de laatste die ik nu wil spreken. Ik voel me boos, leeg, teleurgesteld en vooral heel erg verdrietig.

 

Vandaag vierde zijn moeder haar verjaardag. Ze is 75 geworden en wilde dat groots vieren. Joris en ik zijn nog niet zo heel lang samen, en pas twee maanden geleden heb ik haar voor het eerst ontmoet. Een nogal stuurse vrouw met koude ogen, heel anders dan de warme persoonlijkheid van Joris, waar ik als een blok voor gevallen ben. Ondanks dat ik een volwassen vrouw ben, vond ik het toch heel spannend om haar voor het eerst te zien, alsof ik examen moest doen. Ze wilde van alles van me weten: of ik kinderen had, en waarom ik ze dan niet had. Het voelde nogal ongemakkelijk, vooral omdat het niet mijn keuze was om geen moeder te worden. Mijn leven is nu eenmaal zo gelopen. Toen ik er later bij Joris op terugkwam, zei hij dat het inderdaad niet zo attent was van zijn moeder, maar dat ze wel heel lief was als ik haar een beetje beter zou leren kennen.

 

Toen ik Joris zag op de padelbaan, was ik eigenlijk meteen verkocht. Ik zag dat hij mij ook in de gaten had, want af en toe kruisten onze blikken. Later, op het terras, ging hij ‘toevallig’ aan het tafeltje naast het mijne zitten en zo raakten we aan de praat. Een week later zagen we elkaar weer en wisselden we telefoonnummers uit. Joris nodigde me uit voor een rondje varen over de plas, en ik was verkocht. Sindsdien zijn we samen en we hebben het heel fijn. Hij heeft, net als ik, geen kinderen en is gescheiden omdat hij gewoon niet meer gelukkig was met zijn vrouw. Hij was heel jong getrouwd met zijn eerste liefde en op een gegeven moment waren ze uit elkaar gegroeid. Ik weet dat hij na zijn scheiding een paar vriendinnen heeft gehad, maar hij zegt dat het anders voelt nu hij met mij is. Alsof hij tot rust is gekomen.

 

En toen kwam de uitnodiging voor de lunch ter ere van haar verjaardag. Joris wilde graag dat ik met hem meeging, want dan zou ik meteen zijn hele familie leren kennen. Onderweg naar het restaurant waar het feest zou plaatsvinden, vertelde hij over zijn twee broers, hun vrouwen en neefjes. Bij binnenkomst voelde ik alle ogen op mij gericht. Zijn moeder zat al aan de tafel in het midden en om haar heen zat de familie. Joris stelde me een voor een aan hen voor. Een van zijn broers vroeg nogal bot wie hij nu weer had meegenomen. Joris lachte het weg en zei dat ik de leukste tot nu toe was.

 

Ook een van zijn schoonzussen maakte een nogal flauwe grap. Blijkbaar heette zijn vorige vriendin Inge; zij vond dat nogal op mijn naam, Ingrid, lijken. Met luide stem zei ze tegen Joris dat hij zich dan in ieder geval niet zou vergissen als hij me wilde roepen. Iedereen moest erom lachen, maar ik verstijfde. Waarom deed iedereen zo lacherig over mij? Ja, ik was zijn nieuwe vriendin, maar daarom konden ze toch wel normaal doen?

 

Ook nu leek het wel een kruisverhoor en tussen de regels door begreep ik dat Joris na zijn scheiding behoorlijk de bloemetjes buiten had gezet. Alsof hij na een lange relatie met zijn jeugdliefde de schade had willen inhalen. Het waren dus wel wat meer vriendinnen dan hij me had verteld. En ze waren ook allemaal een keer aan de familie voorgesteld. Maar met mij was het toch anders? Dat had hij toch gezegd?

 

Aan het einde van de middag, na het dessert en de koffie, vroeg de moeder van Joris of iedereen naar buiten wilde gaan. Ze wilde graag een aandenken aan deze voor haar zo bijzondere dag en ze had een van de medewerkers gevraagd of hij een foto wilde maken waar de hele familie op zou staan. Maar toen ik tussen haar en Joris naar buiten liep, zei ze terloops tegen me dat ze me bij een volgende gelegenheid wel graag op de foto zou willen hebben. Met andere woorden: of ik zo beleefd wilde zijn om niet op de groepsfoto te gaan, want wie weet was de liefde straks weer over tussen haar zoon en mij, en dan zou ik wel voor altijd op de foto van een voor haar dierbare middag staan. Ze zei het met een glimlach om haar mond, maar die koude ogen lachten niet mee.

 

Joris had heus wel gehoord wat zijn moeder zei, maar hield zijn mond. Zijn broer, die achter hem liep, zei nog lacherig dat ik dan in ieder geval niet van de foto afgeknipt hoefde te worden als de verkering weer uit zou gaan. Ik was te verbouwereerd om nog wat te zeggen en liep snel naar de damestoiletten, waar ik een tijdje op de wc bleef zitten. Ik voelde het bloed in mijn slapen kloppen; het leek wel of ik in een slechte film was beland. Na een minuut of tien ben ik weer teruggegaan en zei tegen Joris dat ik me niet lekker voelde en graag naar huis wilde.

 

Hoe ik uiteindelijk het restaurant uit ben gekomen, weet ik niet meer. Ik heb zijn moeder vast nog wel bedankt voor de lunch en zijn broers en schoonzussen gedag gezegd. In de auto kregen we knallende ruzie omdat ik echt kwaad was dat hij niet voor me opkwam tegen de botte opmerkingen. Dat hij het gewoon maar liet gebeuren dat zijn moeder me van het fotomoment had verbannen. Joris vond dat ik me niet zo druk moest maken, zo erg was het toch niet? Het was toch maar een foto?

 

Zwijgend ben ik uit de auto gestapt en ik gaf ook geen antwoord toen hij vroeg wanneer we elkaar weer zouden zien. Ik moest het allemaal even verwerken en greep meteen de riem van mijn hond om een lange wandeling te maken. Hoe meer ik over de gebeurtenissen van die middag nadenk, hoe minder ik ervan begrijp en hoe verdrietiger ik word. Maar dat Joris niet tegen zijn moeder inging en zei dat hij dan ook niet op die stomme foto wilde, doet me eigenlijk nog het meeste pijn.