Franska.nl

 

Hij is dement en woont daarom al een tijdje in een verzorgingshuis. Omdat hij na de dood van mijn moeder niet meer voor zichzelf kon zorgen heb ik met veel kunst- en vliegwerk de zorg van een afstandje kunnen regelen. Maar op een gegeven moment werd dat steeds moeilijker en is hij naar dat verzorgingshuis gegaan.

 

 

 

Iedere week rijd ik het lange eind om hem te bezoeken, maar als ik zijn kamer binnenkom kijkt hij verbaasd. Hij herkent me inmiddels niet meer. Eerlijk gezegd doet dat me niet zoveel want hij kende me toch al niet. Mijn hele leven heb ik al het gevoel dat hij niet zo in mij geïnteresseerd is. Mijn zusje is zijn lievelingetje en kan in zijn ogen niets verkeerd doen. Het leek wel alsof zij een heel andere vader had dan ik. Iemand die wel lief en betrokken was.

 

Ik ken mijn vader niet anders dan als een afstandelijke figuur die altijd commentaar op me had. Op mijn schoolresultaten, op mijn studiekeuze, zelfs op mijn partner en mijn kinderen. Wat ik ook deed, ik kreeg nooit eens de goedkeuring waar ik zo naar verlangde. Toen ik eenmaal volwassen was heb ik een aantal keer geprobeerd om er met hem over te praten, maar dan leek hij niet te snappen waar ik het over had. Het enige wat hij erover zei was dat ik me niet zo moest aanstellen. Hij trok niemand voor en daarmee was voor hem de kous af.

 

Ook mijn moeder begreep er niets van toen ik mijn gevoel met haar wilde bespreken. Ik denk dat ze heus wel heeft geweten dat mijn vader een voorkeur voor mijn zusje had, maar dat ze niet wist hoe ze daarmee om moest gaan. Ze wilde het gezellig hebben in huis en had een enorme hekel aan ruzie. Maar dat mijn vader door haar niet gecorrigeerd werd in zijn gedrag naar mij, vond ik wel een heel pijnlijke conclusie.

 

Mijn zusje heeft denk ik nooit in de gaten gehad dat onze vader haar anders behandelde dan mij. Zij is idolaat van hem en praat altijd vol liefde over haar jeugd. Hij vond alles wat ze deed geweldig en schepte altijd enorm over haar op tegen iedereen die het maar horen wilde. Ook haar partner wordt door onze vader op handen gedragen, terwijl mijn man in de ogen van mijn vader maar een vreemde snuiter is. Iemand die niet binnen de familie past en zijn weg omhoog is getrouwd.

 

Toen hij dat tegen me zei is het heus wel in mij opgekomen om met mijn vader te breken, maar die keuze zou ook betekenen dat ik mijn moeder en zusje niet meer zou zien, en dat zou ik niet kunnen verdragen. Bovendien heb ik mijn moeder op haar sterfbed moeten beloven dat ik samen met mijn zusje voor onze dementerende vader zou zorgen. Dat is een belofte waar ik me dus aan houd. Maar het valt me steeds zwaarder. Want hoewel mijn vader míj niet meer herkent, leeft hij helemaal op als mijn zusje langskomt.

 

Dat geeft mij soms het gevoel dat mijn vader doet alsof, dat hij gewoon geen zin heeft in mijn aanwezigheid. Helaas kan ik het niet bewijzen en blijf ik dus wekelijks naar het verzorgingshuis rijden. Na een uurtje, waarin de stilte soms oorverdovend is, rijd ik het hele eind weer naar huis. Iedere keer ben ik dan verdrietig om wat er nooit is geweest. De liefde die ik nooit van mijn vader heb gekend. Maar ik ga toch, want ik heb het mijn moeder nu eenmaal beloofd…’

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’