Franska.nl

‘Ik had willens en wetens vastgehouden aan een droom die nooit zou uitkomen’

‘Ik had willens en wetens vastgehouden aan een droom die nooit zou uitkomen.’

‘Ik had willens en wetens vastgehouden aan een droom die nooit zou uitkomen, en ik kan niet ontkennen dat ik gewaarschuwd was. Want hoeveel is er uiteindelijk voor nodig om een getrouwde man zijn vrouw en kinderen te laten verlaten, en hoe vaak gebeurt dat nou écht? Mijn verhaal is zo stereotiep als maar kan: een relatie met je baas beginnen en er niet meer uitkomen omdat je oprecht gek bent op de man. Mijn emoties hadden het in ieder geval al heel snel overgenomen van mijn ratio. Ze gingen met me op de loop en sloopten me zowat op het laatst.

 

Elke keer als ik hem gezien had, stiekem bij mij thuis, deed het pijn als hij weer naar huis ging. Hij zei overigens nooit dat hij het thuis niet naar zijn zin had en had het nooit over een slecht huwelijk. Als hij bij mij was, liet hij me eenvoudigweg geloven dat ik zijn alles was, en als hij na een paar uur weer vertrok, bleef ik achter met het gevoel dat ik niets was. De man werd een verslaving voor me. Ik leefde voor mijn werk omdat hij daar meestal in mijn omgeving vertoefde en er altijd een kans was om hem tegen het lijf te lopen. Als hij afwezig was, was ik nergens meer, en mijn vrije dagen werden op den duur een poel van depressie.

 

Eén vriendin had ik in vertrouwen genomen. Die had me op het hart gedrukt om nooit uit te laten komen dat ik het met mijn baas deed. Ik moest van haar aannemen dat het mij mijn baan zou kosten – en ik wist dat ze gelijk had. Hoewel ik me al tig keer had voorgenomen om er een einde aan te maken, deed ik dat uiteindelijk nooit. Ik kon het niet.

 

De knop ging pas om toen ik op een mooie zomerse ochtend foto’s van hem op de socials tegenkwam – door zijn dochters gepost, die ik heimelijk was gaan volgen. Ik zag een stralende man met zijn al even stralende vrouw en hun twee beeldschone dochters. Samen in een resort in een ver oord waar het hen aan niets ontbrak. Ik huilde toen ik de beelden tot me door liet dringen. Want wat ik hier zag, dat stond als een huis en daar zou niemand ooit tussen kunnen komen. Deze mensen straalden samen zoveel liefde en vertrouwelijkheid uit, daar zou ik niet eens bij in de buurt kunnen komen. Ik was niet meer dan een snackje tussendoor geweest. Wellicht een fijne afwisseling op zijn seksleven, dat ongetwijfeld wat sleets was geworden na al die jaren. Maar hoezeer ik me ook zou uitsloven en hoe spannend ik het ook zou maken, het zou nooit een reden worden om zijn leven ervoor op het spel te zetten. En zijn gezin, dat wás zijn leven.

 

Ik voelde me alsof ik in diepe rouw was na dit besef. Welbeschouwd was ik dat ook. Ik heb er ook echt een behoorlijke periode voor nodig gehad voordat ik weer op mijn benen stond. En mijn baan? De confrontatie was niet te doen en werd me letterlijk te veel. Na een maand ziekteverlof – een maand waarin hij niet één keer van zich liet horen – ging ik op zoek naar een andere baan. Die heb ik gevonden en dat voelt goed. Een nieuw begin, een schone lei. Een illusie armer en een ervaring rijker.’

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.