Ik geef u mijn achternaam niet
Even een gesprekje met de coördinator van die zorginstelling gehad. Zo gek dat ik nu al jaren met vraagtekens loop als ik eraan terugdenk.
Een telefoongesprek met Joke, de zorg-coördinator, die me overigens haar achternaam niet wilde geven. Dus is ‘de Zorg-coördinator’ altijd haar achternaam gebleven. Ik vraag me nog steeds af waarom ik die naam niet mocht hebben. Waarom ik haar achternaam dan wilde hebben? Nou, heel simpel, als ik haar een volgende keer zou willen spreken wist ik tenminste naar wie ik moest vragen. Zoiets moet m’n moeder ook gedacht hebben. Want die zag steeds nieuwe gezichten van de thuiszorg langskomen. Ze kon daardoor geen namen en gezichten onthouden. Dat was een van de redenen dat ik dus met de thuiszorg belde.
Ik: ‘Zeg mevrouw, er komt elke keer iemand anders bij m’n moeder langs, dat lijkt me niet handig bij iemand die vergeetachtig is.’
Zij: ‘Dat doen we expres zo. Het is namelijk niet de bedoeling dat ze aan iemand wennen. Ook voor onze medewerkers is dat niet goed. Dan gaan ze zich teveel aan elkaar hechten.’
Elke keer als ik iets over de zorg hoor, moet ik weer aan die idiote deze teksten uit dat gesprek denken. En elke keer opnieuw zit ik met stomheid geslagen. HOEZO? Wat is er nou fijner dan dat je weet hoe iemand in elkaar zit, dat je kan zien of iemand achteruit of misschien zelfs wel vooruit gaat. Dat wil je toch als je voor iemand zorgt? Dat wil degene voor wie gezorgd wordt toch ook? Hoeveel kwaad kan het als je iemand goed leert kennen? Ben ik dan van een andere planeet dat ik dit niet begrijp? Het is dat ik op dit moment niet veel meer met thuiszorg te maken heb, anders dook ik er alsnog dieper in. Nog altijd blijf ik me afvragen of dit nou de standaard is, of dat ik met een merkwaardige zorginstelling te maken had. Weet jij het? Snap jij het?
Door: Franska
