Ik geef het maar toe
De wereld verandert ook voor mij soms te snel. Kun jij het allemaal bijbenen? Nou, dan ben ik benieuwd of jij dit weet. Bij voorbaat dank.
Postzegels bijvoorbeeld. Schiet mij maar lek. Sinds het genummer van die dingen weet ik het echt niet meer. Vroeger stond er gewoon op hoeveel ze kostten. En sinds het gemail hoef ik het ook niet meer zo vaak te weten. Werkt ook niet mee. De routine is eruit zeg maar. En als er dan eens iets op de post moet graai ik een beetje tussen m’n ouwe kinderpostzegels en die andere met die energiezuinige tekeningetjes van tig jaar geleden, want die dingen schijnen officieel altijd geldig te blijven. Maar of je er dan één, twee of drie op moet doen?
Weet jij het? En echt, ik heb het even geprobeerd te vinden online, maar heb het gewoon opgegeven. Teveel gezoek en die dingen liggen daar toch maar te verstoffen, dus dan maar een zegeltje te veel. Zou de post daarop rekenen eigenlijk? Dat we het niet meer weten? En dat ze op die manier dus iets meer aan ons verdienen? Nee toch zeker hè? Want juist de iets oudere mensch doet natuurlijk nog wel eens een brief of een kaart.
Oh ja, nog iets
Ligt het aan mij, of was het altijd al zo duur om een pakje te versturen? Ik schrik me af en toe een hoedje. Laatst stuurde ik een cadeautje, waren de verzendkosten hoger dan de kosten van het cadeautje zelf. Was echt niet groot, dat pakje. En dat kwam alleen maar omdat ik het zo nodig in een leuk doosje had willen doen. Had ik het in een envelop gepropt, was er niets aan de hand geweest, want dan was het een poststuk geweest, werd me verteld. Ja, ga dan nog maar weer eens naar huis om de boel opnieuw in te pakken. Ik heb wel iets anders te doen. Het wordt geloof ik tijd dat ik eens een beetje op bijles ga wat dit soort dingen betreft. Ook geen tijd voor natuurlijk. Maar als jij me even bij kunt praten, bij voorbaat dank!
Door: Franska
