‘Ik betaal een hoge prijs voor mijn gastvrijheid’
Merlijn heeft een klein vakantiehuisje dat ze met plezier uitleent aan vrienden en bekenden. Maar dan logeert haar collega er een weekendje.
‘Vorig jaar kochten we een kleine vakantiewoning in het oosten van het land. Een heerlijke plek, ver van de drukte van de stad waar we met ons gezin wonen. Onze drie zoons kunnen daar hun energie kwijt en mijn vriend en ik laden er helemaal op. Zeker tijdens de lockdown was het een fijne plek omdat we daar de ruimte hadden. We hebben het heel gezellig ingericht met spulletjes die we op Marktplaats hebben gevonden en het is van alle gemakken voorzien. Er is zelfs een wasmachine, geen overbodige luxe met die mannen van mij.
Zo af en toe ‘lenen’ we ons huisje uit aan familieleden of vrienden. Ze mogen er dan voor niks logeren op voorwaarde dat ze het schoon en netjes achterlaten. Simpele dingen zoals de vuilniszak wegbrengen en de bedden afhalen. Ik vraag altijd of mensen hun eigen handdoeken en beddengoed mee willen nemen want dat scheelt mij weer wassen en zo heb ik ook vakantie als ik in mijn huisje ben.
Natuurlijk zei ik ja toen mijn collega Carmen vroeg of ze met haar vriend een paar dagen in het huisje mocht doorbrengen. We werken al jaren samen en zijn een soort werkvriendinnen geworden. Af en toe gaan we samen naar de bioscoop of na het werk wat drinken op een terras in de buurt van kantoor. Toen ze de sleutel kwam halen gaf ik haar nog wat instructies mee over de verwarming en de wifi-code en zei ik met een knipoog dat ze het wel net zo achter moest laten als ze het had aangetroffen. Verder dacht ik er niet meer over na. Heel enthousiast kwam Carmen na het weekend de sleutel weer terugbrengen. Ze vond het ook een heel fijn plekje en ze had zo genoten van de ruimte en de stilte.
Maar toen ik een paar weken later in ons huisje aankwam was ik wel heel erg teleurgesteld toen ik binnenkwam. De weeë geur van vuilnis kwam me al tegemoet toen ik de voordeur opendeed. Blijkbaar hadden ze de vuilniszak niet vervangen toen ze weggingen. Er lag ook nog van alles in de koelkast dat inmiddels bedorven was en de koffieprut zat nog in het koffiezetapparaat. Geïrriteerd liep ik naar boven en daar wachtte me een onaangename verrassing. Op het bed lag ons eigen beddengoed, het was duidelijk beslapen maar Carmen had de moeite niet genomen om de overtrekken eraf te halen. In de badkamer zaten de handdoeken nog in de wasmachine maar die stonken zo erg dat ik ze meteen weg kon gooien.
Ik stuurde de jongens meteen naar buiten en pakte woedend een emmer sop. Wat baalde ik opeens van mijn gastvrijheid en wat voelde ik me in het ootje genomen door mijn collega. Iemand waar ik al jaren mee samenwerk blijk ik dus echt niet zo goed te kennen als ik dacht. Als ik had geweten hoe makkelijk ze met de spullen van een ander om zou gaan had ik haar nooit de sleutels van ons kleine paradijsje meegegeven. Het voelde dan ook erg ongemakkelijk toen ik haar weer op kantoor zag. Ik vroeg haar of ze in de pauze even samen met mij een frisse neus wilde gaan halen, dan kon ik haar toch even op haar gedrag aanspreken.
Maar ze reageerde nogal laconiek toen ik zei dat ik het heel jammer vond hoe ze het huisje had achtergelaten. Het viel toch best mee? O ja, ze was helemaal vergeten om de bedden af te halen, dat kan toch gebeuren? Ik kreeg echt het gevoel dat ze vond dat ik maar zeurde. Toen ik opsomde wat ze nog meer niet had gedaan en dat ik dat heel vervelend vond, keek ze me alleen maar fronsend aan.
Sindsdien hangt er een ijzige stilte tussen ons. Verschillende collega’s vroegen al wat er aan de hand was, maar ik wil er liever niet over praten omdat het iets is tussen Carmen en mij. Maar Carmen vertelt aan iedereen die het maar horen wil dat ze niets verkeerds gedaan heeft en dat ze niet snapt waarom ik zo naar tegen haar doe. Inmiddels is de sfeer op mijn werk om te snijden en daarom ik denk er hard over om maar op zoek te gaan naar een andere baan. Voor mijn gevoel betaal ik dus een hoge prijs voor mijn gastvrijheid en daar baal ik enorm van.’
