Hoe makkelijk zou het zijn als misdadigers herkenbaar zouden zijn aan hun uiterlijk?
Maar dat zijn ze niet. Al is er misschien toch iets.
Gianni de W. uit Etten-Leur houdt de gemoederen nogal bezig sinds aan het licht kwam dat hij een viespeuk is die 171 kinderlevens heeft ontwricht en/of verwoest. De man wordt omschreven als een gewetenloze, meedogenloze en doortrapte kinderlokker en wat misschien nog wel het meest choqueert is dat Gianni zo op het oog een doodnormale knul leek. Niemand had dit ooit achter hem vermoed. Mensen om hem heen dachten dat ze hem gewoon konden vertrouwen, dachten hem te kennen en zagen een vriend in hem.
Het zou wel makkelijk zijn als we misdadigers konden herkennen aan hun uiterlijk. Aan doorlopende wenkbrauwen, zoals weleens wordt beweerd. Of aan brede kaken, diepliggende ogen, een asymmetrisch gezicht, hoge jukbeenderen, afwijkende oren, een haviksneus of vlezige lippen. Maar dat is bij Gianni dus typisch niet het geval. Sterker: als er iemand juist niet het type is dat zou worden getypecast voor een film over seksueel misbruik, dan is het deze man wel.
Het ergst mogelijke vergrijp waarover iemand me ooit vertelde betrof notabene zijn eigen zoon. Een prima knul met een innemende glimlach, heel normale oren en subtiel gevormde wenkbrauwen. Hij had leuke vrienden en deed het goed op school. Nooit problemen, geen enkel signaal voorafgaand aan het delict. Tot die bewuste woensdagmiddag dat hij, na het roken van marihuana, zo vreselijk de fout in ging dat hij van zijn levensdagen nooit meer op vrije voeten zal komen – wat ook maar beter is in zijn geval. In de TBS-kliniek waren zijn behandelaars steevast onder de indruk van het gemak waarmee deze jongen feilloos wist wat hij moest zeggen, doen of juist laten om een goede indruk te maken. Hij wist, met andere woorden, heel goed hoe hij goede sier moest maken en daarmee leidde hij ook de professionals die met hem moesten dealen meer dan eens om de tuin.
Zou het zo kunnen zijn dat de meest gewiekste crimineel m/v er juist heel goed in is om te doen alsof hij doodnormaal is? Dat niemand ooit rottigheid achter hem vermoedt en mensen om hem heen denken dat ze hem gewoon kunnen vertrouwen, denken hem te kennen en een vriend in hem zien?
Want als het echt zo makkelijk zou zijn dat je de slechteriken er op basis van hun uiterlijk uit kunt pikken, dan zou er toch zeker veel minder rottigheid zijn?
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
